Battersea Power Station

Ek was nog altyd gefassineerd met die Battersea Power Station - soos die meeste mense wat van Pink Floyd hou en/of in Londen bly.



Toe ek in Battersea gebly het, was dit so deel van die landskap, dat ek nie die stad daarsonder kan voorstel nie. Dis my gunsteling baken.

Die hele kompleks gaan binnekort ontwikkel word in hotelle, woonstelle, 'n auditorium, ens. maar vir eers hou die Serpentine Gallery 'n kunsuitstalling daar (China Power Station: Part I) - jou laaste kans om die gebou te sien soos dit is. (Kyk hier hoe dit gaan lyk.)

Die meeste mense sien die Power Station gewoonlik só - deur 'n treinvenster, oppad Gatwick toe:



Dit was 'n wonderlike idee om dit oop te stel aan die publiek. Die kuns self is interessant, maar sekerlik nie die hoofrede hoekom mense wou gaan nie. Jy kon ook nie die kuns afneem nie, slegs die gebou:

'n Drol-loos lewe's net 'n droom...

http://users.iafrica.com/c/ca/casperde/frameset.htm

Click op nr 6 links bo.

Niemand’s nog dood van harde werk. Van vervelige werk wel

Verlede week het 'n berig in die Metro ons versoek om vir 'n wyle aan Keith Jackson te dink. As jy dink jou werk is vervelig, het dit beweer, het jy nie 'n benul deur watse hel Jackson daagliks gaan nie - die arme drommel word betaal om te kyk hoe verf droogword.
Jackson dink self sy werk is taamlik opwindend, veral die deel waar hy met sy vinger teen die verf moet druk om dit te toets. Mens is geneig om hardop te wonder of hy nie te veel dampe ingeasem het nie (en wie sou hom kwalik neem!), maar ek stem saam – dis glad nie so erg nie.
Is daar énigiets meer bevredigend as om te wag tot verf droog is om te sien of dit onslae geraak het van hardnekkige blou wondergomvlekke en mufkolle...? Goed, daar is seker. Maar al is dit nie die wêreld se gewildste adrenalien-sport nie, kan ek sien dat daar 'n mate van satisfaksie betrokke is. Omdat Jackson se maatskappy verf vir die London Underground vervaardig, moet dit wonderlik wees om te sien hoe mense 5vm vir die laaste oop sitplek kan resies hardloop, bo-oor iets wat 3vm geverf is.
Die Metro lys 'n paar ander mense wat kamtig sieldodende werk het, o.a. soldate op die Groot Muur van China, wagte by Buckingham Paleis, en ski-lift operateurs.
In die Middeleeue, moes offisiere glo elke minuut van hul lewens op die Groot Muur van China spandeer, met 'n kort breuk om in 'n grot te gaan slaap. Hoe sleg kan dit wees? Die muur is amper 6,500km lank – genoeg ruimte vir 'n leeftyd se vermaak. Party mense betaal om daar te wees!
Buckingham Paleis wagte sal dink: Hulle is gelukkig! Ons moet - selfs tydens die warmste Julie in menseheugenis – emosieloos rondstaan met hoedens van (bykans uitgeroeide) Kanadese bruinbere se basvelle, en dit terwyl toeriste ons koggel. Dis 'n geweldige uitdaging - hoe kan hulle verveeld wees?
Ski-lift operateurs het ook glad nie 'n slegte lewe nie. Hulle kan (en sal) aan die onderkant lekker lag vir die losers wat voor 'n aankomende lift val en dan vir die vale moet koes vir die volgende een. En aan die bokant kry hulle ongeëwenaarde werksbevrediging as hulle iemand - wat in die eerste plek nie op die lift wou klim nie en gevolglik onwaardig afrol en hul wind uitval (sjym) - uit die pad skop sodat die volgende mense grasieus kan afskaats.
In teenstelling met die Metro se idee van die verveligste werke, het die regering se Training and Development Agency vroeër vanjaar 'n behoorlike opname onder 2,100 gegradueerdes gedoen. Daarvolgens blyk dit asof sekretaresses die wêreld se verveligste werk het. Dis glo meer vervelig as om op 'n produksie-lyn in 'n fabriek te werk. Kyk, ek weet nie wie aan die studie deelgeneem het nie, maar 'n mens wat in 'n produksielyn werk en sê sy werk is nie só vervelig nie, is natuurlik reeds in 'n koma en kan nie verantwoordelik gehou word vir sy uitlatings nie.
Van die minder ondraaglike werk is glo in gesondheidsdiense en in die gasvryheids- en toerisme-industrie.
Ek kan dit beaam. Ons ken iemand wat 'n op-en-wakker ou tannie oppas wat in haar laaste jare die indrukwekkende vrug van haar arbeid (of erfporsie) wil geniet. So moet Estelle gereeld vir maande op 'n keer in vyf-ster hotelle op die Amalfi-kus gaan bly, in die naam van werk.
Werner, wat 'n sjef is, werk weer lang, antisosiale ure. Dis 'n stresvolle beroep, maar 'n hoogs bevredigende een. Niemand sal byvoorbeeld ooit so blinkogig na my kyk as ek klaar iets vir hulle afgerol het, as na hom nadat hy hulle gevoer het nie.
Die gevolgtrekking van die studie was dat onderwysers die mees stimulerende werk het, dat beroepe met die grootste werksbevrediging nie die bes betaalde is nie, en dat mens moet onthou dis nooit te laat vir 'n loopbaan-verandering nie. 'Toevallig' het Engeland 'n tekort aan onnies en lei die agentskap wat die navorsing gedoen het hulle op. So die studie is moontlik uit 'n PR-duim gesuig.
Vir my sou die verveligste werk wees om in 'n kunsgallery rond te staan en om met mense te raas as hulle selfone lui. Sien (en dit skok altyd my vriende wat dink ek's 'n formidabele intelektueel), sodra ek by ‘n kunsgallery instap, voel ek koorsig en onstabiel. Ek dink dis 'n eksistensiele krisis oor ek heeltyd dink What the?, in plaas van om die kuns te waardeer. Die hele proses van baklei om die miniskule inligtingsbordjie te lees, en dan om vir twee sekondes 'n ononderbroke uitsig op die werk te hê, maak my net bitter. En lewensmoeg.

Ook maar goed ek doen dit nie, want blykbaar is die verveligste werk op aarde ook een van die gevaarlikstes - jy kan jou letterlik dood verveel.
'n Men's Health-artikel het al beweer vervelige werk is geweldig nadelig vir mans se gesondheid. (Vrouens kan mos swanger raak om te ontsnap.) Volgens die Universiteit van Londen se navorsing, is mans met repeterende, onuitdagende werk meer geneig om hartaanvalle te kry.
Die ding is, party mense kan dit doen. Hulle gee nie om vir die repetisie en die roetine nie Ek was byvoorbeeld eendag in 'n hardeware-winkel in die noordelike voorstede van Kaapstad, en terwyl my vriend na 'n tappet gesoek het (daar's baie in die noordelike voorstede), het ek gehoor hoe die vrou agter die till vrolik sê sy werk al 17 jaar daar. SEWENTIEN! Ek was hoogs ontsteld. Mens kan mos nie? Ek dag sy’s verseker van haar trollie af.
Sedertdien het ek al saam met baie mense soos sy gewerk. Hulle kom elke dag dieselfde tyd by die werk aan. Maak 10-uur en 3:30nm tee. Eet 1nm hul M&S toebroodjie. En 'n appel. Stap 'n draai om die blok. Sit 5nm hul rekenaars af. Eet aandete na Eastenders. Kla oor die regering en die bure. En gaan slaap 10-uur. Nag, Mammie. Môre doen ons dit weer. Dieselfde.
Die waarheid is, hulle is die gelukkiges. Ek gaan die res van my lewe suffer. Die roetine waarop hulle so floreer, dryf my teen die mure uit. Sodra als bekend begin voel, wil ek laat spaander. Ek versamel werksadvertensies soos wat ander mense coupons versamel. Dis 'n helse foltering.
So, ek dink wel aan Keith Jackson wat vir 'n lewe lank verf snuif en kyk hoe dit droog word. Ek lag ook vir hom, soos wat van my verwag word. Maar ek beny hom. Hy is tevrede.

(SA Times, 10 Oktober 2006)

Just do it! (Nadat jy alle opsies oorweeg het en drie aande daaroor geslaap het)

Wat word van die wêreld? Ons ikone sneuwel een na die ander. Eers Steve Irwin, toe Zandberg Jansen... Wie’s volgende? The Hoff?

Op die oog af het die Krokodiljagter van Australië en die mees omstrede rugby-kommentator in SA se geskiedenis dalk weinig in gemeen, maar hulle was – volgens my – albei helde: Steve Irwin wat altyd met sy waansinnige entoesiasme tussen allerhande daaaangerous animals rondgespring het, en Zandberg Jansen wat hulle konstant met sy voorspellings en uitlatings beledig het.

Gewone sterflinge kan maar net wonder wat mense soos dié besiel, maar ten spyte van die potensiële gevaar wat hul in die gesig staar, hits ons hulle onbewustelik verder aan. Jy kan eenvoudig nie glo hoe hulle die noodlot so doelbewus kan tart nie.

Wel, ék kan nie. Hulle het die tipe guts wat ek nooit sal hê nie. Ek het vroeër vanjaar na 'n weeklange ski-vakansie besef dat ek nie daardie spesifieke doen-voor-jy-dink geen in my DNA-samestelling het nie.

Ek meen as Irwin vir 'n oomblik kón stilstaan, sou die realiteit van sy sterflikheid dalk insink. En as Jansen sy gedagtes laat gaan het voor hy sy mond oopgemaak het, sou hy dalk in ag neem hoe massief rugbyspelers is en hoe hard hul kan slaan, en besef het dis nie so ‘n goeie idee om enigiemand name te noem nie. Maar hulle doen wat hulle moet, en hulle dra die gevolge. Ek, daarenteen, dink in onnodig veelkleurige detail oor die moontlike gevolge van my dade, en kry gevolglik niks uitgerig nie.

My gebrek aan ‘n vreesloosheidsfaktor was tot en met die ski-vakansie eintlik nie so opvallend nie. Maar toe sou ek vir sewe dae daarmee gekonfronteer word.
Drie van ons geselskap was ingeskryf by ‘n ski-skool vir beginners. Teen die einde van dag een is my twee vriende in die gevorderde beginnersklas geplaas, en ek in die spesiale klas - saam met die pensioenarisse, en die ma's wat nie hul tieners alleen op vakansie wou stuur nie. Teen die einde van dag twee, het die res van die beginners al op die red slopes (vir bo-gemiddelde skieërs) baljaar, terwyl die spesiale klas weer moes doen wat hulle op dag een gedoen het - leer briek. Dit het my geesdrif en selfvertroue aanvanklik ‘n bietjie van ‘n knou gegee, maar toe ek die hellings (met die klem op hel) sien waarteen Stephan en Elisna moes ski, toe's ek uiters verlig ek is ‘teruggehou’.

Aan die einde van elke dag se klas, het hulle my probeer weglok van die nursery slopes af – sodat ek myself “‘n bietjie kan push”.
Geniet jy dit darem? sal hulle besorg vra. Is jy bly jy't gekom?
Dan sukkel ek vir die res van die dag om hulle te oortuig dat ek nie ‘n behoefte het om myself by ‘n krans af te gooi nie. Ek kan mos in elk geval huis toe gaan en sê ek het by ‘n black slope (vir gevorderde skieërs en ander malles) afgeski, maar ek gee regtig nie om nie. Ek kan aan min onaangenamer dinge dink as om bo-op 'n berg te staan en te wonder hoe de hel ek onder gaan kom.
Die verskil tussen mense wat so afneuk teen ‘n berg en mense soos ek, sou ek verduidelik, is dat dapper mense nie 'n goeie verbeelding het nie. Ek, aan die ander kant, kan bo-op 'n berg staan en sien hoe ek en sewe stukke onder aankom. Ek het selfs voor die vakansie my hare gekleur sodat, wanneer (nie as!) ek my polse sou breek, ek nie oor my grys wortels hoef te kommer nie.
Ek geniet dit op die nursery slopes. Wat miskien vir ander soos gelyk-grond voel, is vir my semi-vreesaanjaend. So, hoekom kan ek nie daar bly nie?
Maar hoekom wil jy nie net probeer nie? hou hulle aan.
Omdat ek realisties is, seg ek. Dís hoekom.
O, sê Stephan, maar wat help dit jy's realisties, en jy't nie balls nie?

Nou ja. Niemand wil graag hoor, of erken, dat hulle nie balls het nie. Maar dis nie altyd 'n slegte ding om nie daai tipe balls te hê nie. Ter illustrasie: op die bus vanaf die lughawe na die hotel, het daar twee ouens agter ons gesit. Hulle het so van black slopes en off piste en Kanadese ski-vakansies gepraat, dat ek my verbeel het Chuck Norris is op die bus, maar toe ek omdraai, kyk ek vas in David Brent en sy identiese makker. 'n Week later, oppad huistoe - terwyl ons vir ag ure in die Bye Bye Café (ja, regtig) by Toulouse se lughawe gestrand was - het ek weer een van hulle gesien. Toe hoor ek iemand vra hom of hy dan alleen kom ski het.
Nee, seg hy, my vriend lê in intensiewe sorg, met ten minste vier gebreekte ribbes.
Sien!

Ek besef nou ek was nog altyd so versigtig (of lamsakkig, as jy wil). Die gevaarlikste ding wat ek nog gedoen het (behalwe om my broer te tart terwyl hy 'n krieketkolf in die hand het) is om twee-twee by trappe af te hol. Dit verduidelik ook my onindrukwekkende sport-loopbaan. As ek byvoorbeeld deur 'n boelie (van Vredendal) op die netbalbaan gepootjie is, sou ek nie die teer-klippe in my oop wond ignoreer, en die noodhulp en reserwes uit die pad vee en deur my saamgeknersde tande sê Ek's fine! nie. Nee, ek sou hartverskeurend huil en die oomblik melk vir elke moontlike greintjie aandag en simpatie.

Toe ek leer bestuur het, was dit ook duidelik dat ek iets skort wat, seg maar, 'n minibusbestuurder het. Ek was byvoorbeeld vir lank vreesbevange om in spitsverkeer op die N1 van baan te verwissel. Ek sou vir tye teen 20km/h agter ‘n vragmotor sit. As ek dit uiteindelik swetsend verbygesteek het, sou ek in die vinnige baan bly sit met my flikker wat wys ek wil oorgaan stadige baan toe, maar te versigtig om dit te doen. 'Mense' sou hulle brights agter my flits en dan uiteindelik met gebalde vuiste aan my linkerkant verbysteek. My Baan! sal ek dan trugskree. En eers oorsteek wanneer die pad agter my heeltemal skoon is.

En so leer ‘n mens maar oor jouself. Ek weet byvoorbeeld nou hoekom ek nooit in Johannesburg sal gaan bly nie. Ek het nie die guts nie.

(SA Times - 09/06)