Tuesday, December 16, 2008

Reach for a dream: Part Deux



(Part One was natuurlik die Tour de France storie.)

"Dis die tipe goed wat", soos my oud-dosent sou seg, "jy nie uit jou duim kan suig nie, mense." Ek het in my wildste drome nooit gedink ek sou hier opeindig nie: in die photo pit van 'n James konsert in Brixton Academy. Maar dis presies waar ek my gisteraand -te danke aan 'n bietjie geluk en 'n eindelose gesanik - bevind het. Ek sou dit graag met beter toerusting (soos 'n lens wat automaties kan fokus!) wou aanpak, maar ek sal nie kla nie. Dit was 'n ongelooflike ervaring. Ek dink hierdie is my twee gunsteling foto's.

James, Brixton Academy

James, Brixton Academy

Saturday, October 25, 2008

Chris Chameleon, Halfmoon, Putney


Ek weet dis kinderagtig, maar ek's mal daaroor as iemand vir Chris Chameleon skree: "Ryna, kyk die apies!"

Tuesday, October 21, 2008

Pieter & Majken

Ek het 'n nuwe slideshow van Pieter & Majken se troue gemaak.

Sigur Ros se mense was nie oorstelp van vreugde dat ek hulle musiek vir die oorspronklike slideshow gebruik het nie, maar intussen het ek darem die song wat ek eintlik wou gehad het - een wat Pieter vir Majken geskryf het - in die hande gekry.
Majken het dit vir die eerste keer daardie dag gehoor, toe Pieter, Alida en Mat) dit tydens die onthaal vir haar gespeel het. Cool, né?

Thursday, October 16, 2008

'n Google Doodle vir die Queen


Die Koningin en Prins Philip het vandag Google se hoofkantoor in Londen besoek. Sy's glo baie geïnteresseerd in tegnologie en het, soos 63 miljoen ander mense, haar hol geskeur toe hulle vir haar hierdie YouTube video wys.

Ek dink sy was net agter die gratis sushi aan wat Google elke dag vir hulle werknemers uitdeel. Ek meen, as ek werkloos was sou ek ook elke dag freebies loop en soek het.

Sunday, October 12, 2008

Op 'n skaal van nul tot tien...

... was hierdie naweek seker 'n nege.

Een van my beste vriende het kom kuier; ek het uiteindelik Calexico gesien; en die son het geskyn.

Ek't vermoed ek sou Calexico te sien kry voordat die son weer op Britse bodem sou skyn. Maar toe daag albei op dieselfde dag op.

Ek het 'n paar jaar terug kaartjies gehad vir Calexico en die ultimate Beardy Weirdy, Iron & Wine, maar kon toe nie gaan nie. Ek het die kaartjies op eBay verkoop en kon amper my trip SA toe bekostig met die wins wat ek onverwags gemaak het. 'Onverwags', want ek het op daardie stadium gedink albei bands is redelik onbekend.
Ek vermoed Iron & Wine was toe die groot trekpleister, want hierdie naweek se konsert was nie uitverkoop nie. Onverklaarbaar. Ek dink dis genius.
(Die feit dat ek, weens probleme met die tube, eers 3-uur die oggend by die huis gekom het, was minder aangenaam.)

Behalwe vir James in Desember het ek nie eintlik nog gigs op my agenda gehad nie, maar toe sien ek The Jesus and Mary Chain speel oor 'n paar weke by die Forum. As ek EEN persoon kan opspoor wat hulle ken, sal dit cool wees om te gaan. Dis een van daai bands, soos Echo and the Bunnymen en Morrissey, waarna ek op skool geluister het, min wetend dat ek eendag die geleentheid sou kry om hulle live te sien. Dis natuurlik wat Londen great maak.

Friday, October 03, 2008

Tuesday, June 17, 2008

Die spreekwoordelike druppende kraan is fris en gesond (en werk vir Transport for London)

Ek voel toenemend geïrriteerd met die magdom onnodige inligting waarmee ons daagliks op die openbare vervoerstelsel bombardeer word.

Dis nie dat ek 'n probleem daarmee het om al wat 'n gap is te mind nie, maar ek wil nie 120 keer daaraan herinner word voordat ek my bestemming bereik nie. Dalk is die waarskuwings vir blinde mense bedoel, maar is dit nie soos om elke paar minute Wolf! te skree nie? Die meeste blinde reisigers weet seker ook by die tyd dat weinig van die gaps enigsins noemenswaardig is, so dit kan 'n probleem afgee as hulle byvoorbeeld op 'n dag op 'n Central lyn trein sit, wat ooswaarts ry, en besluit om by Bank af te klim - onwetend dat daar 'n gapende afgrond tussen die trein en die platform is.

Staan links, moenie rook nie, hou jou kaartjie gereed… Dit hou nooit op nie. As die trein vir 'n paar minute tussen stasies staan, hoor ons elke 45 sekondes by Die Hulpvaardige Treindrywer hoe jammer hy vir ons ongerief is. Sy kamptig simpatieke rympie klink later asof hy dit aframmel terwyl hy tergelykertyd ook die oggend se blokkiesraaisel invul én in sy neus krap.

Sedert die begin van die maand word dit ook orals verkondig dat ons nie meer op openbare vervoer mag drink nie. Die doel van die nuwe beleid is waarskynlik om anti-sosiale gedrag te bekamp. Maar as Boris en sy trawante meer tyd ondergronds spandeer het, sou hulle besef die meeste mense met anti-sosiale gedrag kan inderdaad by 'n drankie of twee op die trein baat. Die nuwe reël mag dalk wel die teenoorgestelde uitwerking hê, en mense forseer om onderduims op te tree. Nou die dag op die trein sit ek oorkant 'n sakeman wat sy bier skelm uit 'n Threshers-sakkie drink, en dit dan onder sy stoel wegsteek. Toe hy my oog vang was dit asof hy effens uitdagend wou wees. "Ek's nie een van die kudde nie!" - dís wat hy sou sê as hy (Afrikaans) kon praat. Maar 'n mens mag mos net na 10nm op die trein praat – as jy eers 'n paar drankies in het.

Wat my die meeste grief is die eentonige afkondigings op die bogrondse treine. Elke minuut rammel Die Stem al die stasies op jou roete af. Whatever!, wil ek skree. Ek is siek en sat vir die gekerm. Hulle kan mos die bestemming aankondig sodra die trein begin briek?

Vermoedelik wil hulle mense genoeg tyd gee om seker te maak hulle vergeet niks op die trein nie, want daaraan word ons óók tot vervelens toe herinner. Maar het enigiemand al ooit iets onthou as hulle daardie boodskap hoor? Nee! Anders sou daar nie jaarliks 170,000 items by die kantoor vir verlore eiendom in Baker Street ingehandig word nie – insluitend: grassnyers, vals ledemate, 'n sak vol mens-skedels, £10,000 kontant, 'n boot, bors-implantings, dooie vlermuise, 'n doodskis en my Crunchy Nut Cornflakes.

Hoekom vergeet mense al hierdie goed? Want niemand luister na 'n nimmereindige geteem nie, dís hoekom!

Dit verklaar tog waarom regerings-amptenaar twee keer in een week konfidensiële dokumente op treine gelos het. Een was bestempel as "UK top secret" en elke bladsy was gemerk "For UK, US, Canadian and Australian eyes only".

Ek verstaan nie hoe iemand soiets op die trein kon uithaal nie. Ek's sekerlik nie die enigste mens wat oor ander mense se skouers lees nie? En omdat dit nie vir mý Suid-Afrikaanse oë bedoel was nie, sou ek dit juis lees. Die man het dalk probeer om huiswerk op die trein te doen, maar toe kan hy nie een van die gratis koerante weerstaan nie. (Wie kan!) Intussen het hy seker ook gesukkel om sy bier in 'n Threshers-sakkie onder sy stoel weg te steek. Gevolglik was hy nie by sy volle positiewe nie en vergeet toe sy werk op die trein.

Of dalk het hy na sy iPod geluister en nie die afkondiging gehoor nie. Want, sien, die alewige gekerm is direk vir iPods se gewildheid verantwoordelik. Dis die volwasse weergawe van dwarstrekkerige kinders wat hulle vingers in hulle ore druk en hulle koppe swaai en skree Na na na na naaaa, kan jou tog nie hoor nie...
(SA Times - Junie 2008)

Friday, April 11, 2008

Saturday, March 29, 2008

Friday, March 21, 2008

Tuesday, January 15, 2008

Om krank te bly

Ek dink nie een van julle het 'n idee hoe dit voel om 'n rubriek uit jou duim te suig terwyl jy die Ebola-virus onder lede het nie.

Ek, daarenteen, weet baie goed, want dit is presies waarmee ek op hierdie oomblik besig is. Teen die tyd dat julle hierdie storie lees, het my koors hopelik al gebreek. Mens kan net hoop.

En hoe weet ek wat ek makeer? Wel, ek moes navorsing doen vir 'n onderwerp om oor te skryf, maar toe tik ek eers in Google: "eyeballs hurt". Want vanoggend toe ek opstaan kon ek nie my oge draai sonder om te vergaan van die pyn nie. Niemand sal na my gekerm luister nie (want my ma het ons geleer: huil en jy huil alleen), so toe wend ek my maar oudergewoonte na Dr Google vir empatie.

Die diagnose was binne sekondes beskikbaar – 0.16 sekondes, om presies te wees – en daar was 'n hele paar opsies om uit te kies.

Een resultaat was: "Courtney Love makes my eyeballs hurt."
Ek weet vir 'n feit dis nie my probleem nie, want ek het Courtney in geen tye gesien nie. 'n Ander resultaat was dat ek dalk te veel rekenaarspeletjies gespeel het. Ook onmoontlik
Iemand se raad was: "if your eyeballs hurt when you move them, then you are paying the price of not resting and enjoying yourself enough".
Dis die mees absurde opsie van almal. Ek doen vir die afgelope paar maande, nee, jare niks behalwe om te rus en myself te geniet nie.
Die oorblywende opsie is dat ek die Ebola-virus onder lede het – al het ek net vyf uit die twaalf simptome.

As jy hierdie storie op die tube lees, is jou gesig vermoedelik nou vertrek van angs vir my onthalwe. Toemaar, ek sal OK wees. Ek weet ek moet eerder rus. Maar ek het gedink ander mense kan dalk hieruit leer. Ag, en moenie bang wees dat jy dit kan kry nie. Die kans is glo goed dat Ebola jou van kant maak voordat jy iemand kan aansteek. Maar ek glo ek sal dit oorleef. Ek het immers 'n paar jaar gelede (sonder enige dokter) deur 'n slegte aanval van Legionnaires disease geworstel. En voor dit het ek ook al (met Google se hulp) my breinvliesontsteking en malkoeisiekte betyds gediagnoseer.

Maar dankie vir julle onferming! Ek's diep geraak. Sommige mense het net nie soveel simpatie nie. Vanoggend sê my man (wat skielik baie rustelose energie het sedert hy ophou rook het): "Wat gaan ons vandag doen?"
Ek: "Niks?"
Hy: "Kom ons gaan bowling alley toe."
Ek: "Ek's SIEK!"
Hy: "So? Kom ons gaan. Dis my enigste af dag."
Ek: "Nee."
Hy: "Kom ons gan eet dan iets?"
Ek: "(Sug.) Ek moet seker eet."
En terwyl ons deur 'n Pool-wind langs die Teems loop, kon ek hom darem uiteindelik (in 'n huilstemmetjie) oortuig dat eet genoeg van 'n aktiwiteit is vir iemand in my toestand.

Dit het my aan die volgende insident herinner: 'n Paar jaar terug het ek bosluiskoors gehad (regtig!). Dit was 'n verskriklik affêre. Ek kon vir dae nie my ledemate beweeg nie. En verder het die medikasie my naar gemaak en die angswekkendste nagmerries gegee. Die ou met wie ek toe nog uitgegaan het, sê een middag: "Kom ons gaan stap bietjie met die honde. Die vars lug sal jou goed doen."
Ek was nie oortuig nie, maar dag ek sal probeer. Hy't 'n geweer saamgevat. (Ons het op 'n plaas gebly.) Ek vermoed dit was 'n haelgeweer, want nie 50 meter van die huis af nie toe stop hy my 'n leë blik in die hand en skree: "GOOI!"
"Wat?" sê ek. "Is jy mal! Ek het bosluiskoors! Ek kan enige oomblik in 'n koma gaan!"
"Toe, gooi nou", sê hy terwyl hy korrel. "Gooi!"
Toe gooi ek maar, so swak soos wat ek is.
"Uhm, kan jy probeer om dit meer in die lug in te gooi", vra hy. "Hoe anders gaan ek dit skiet?"
"Ek dink ek is besig om te hallusineer", sê ek. "Jy's nie ernstig nie!"
"OK, gooi net drie keer ordentlik, dan kan ons weer huistoe gaan."
Ongelooflik! Veral dat ek hóm nie met 'n blik gegooi het nie. Maar hy het vermoedelik iets in die vorm van aandete belowe wat ek nie kon weier nie.

Nou wonder julle seker hoekom ek na Google hardloop met my probleme en nie na 'n regte dokter nie?

Soos ek vroeër genoem het, mens kry net nie die nodige simpatie by hulle nie. Ek het eenkeer dokter toe gegaan met 'n mangelontsteking reg uit die hel. "Gorrel met sout," seg die dokter toe vir my. "En drink vitamine C en selenium. Jy sal dit maak."
"Kan jy nie sien ek het drugs nodig nie!" het my oë gepleit. Maar nee, sy kon nie. Kwak!

'n Ander keer het ek kwaai pyne net bo my regterboud gekry terwyl ons in een of ander kroeg rondgestaan het. Toe ons by die huis kom, het almal aangekuier. Maar ek het myself verskoon, en grootoog in die donker gaan lê en gewonder of ek ook soos my oumagrootjie (wat 97 geword het) voluit met een nier sou kon lewe.
Toe ek die dokter gaan sien, sug ek vreeslik en sê: "Dis my nier. Ek's bevrees daar's 'n familiegeskiedenis."
"Wys weer waar dit pyn" sê sy. En ek wys.
"Het jy onlangs oefening gedoen?"
"Ja." (Ek't vir die bus gehardloop.)
"Het jy lank iewers rondgestaan?"
"Ja." (Die kroeg.)
"Wel, jy't 'n spier seergemaak," sê sy. "Jou nier sit nie daar nie."
Ek wou nog iets sê van "daar's altyd 'n uitsondering, jy weet" maar loop toe maar eerder.