Daar was 'n Portu-geezer

('n Deelhuisgenoot Ware Lewensdrama)

Elf jaar gelede besluit Conceicao Amada skielik genoeg is genoeg. "Jorge! Duarte! Agostinho! Luis! Miguel! Andre!" roep sy haar ses seuns, "Pak julle goed. Ons trek terug Madeira toe. Nou!"
Vir Pretoria sien sy nie 'n dag langer kans nie.
Adeus, Jose Luis Corte Leodoro, groet sy haar man. Dit was sý idee om vier jaar tevore na hierdie geweldadige uithoek van die wereld te trek, om sy heil as elektrisiën te kom soek. Maar sy kan nie aanpas nie, en hy wil nie teruggaan Portugal toe nie. So: Adeus, Jose Luis Corte Leodoro, roep sy vir oulaas oor haar skouer.
En sedertdien het hulle nog nie weer gepraat nie.
"Ek weet nie waar hy is nie" sê Conceicao. "En ek gee ook nie om nie!"

Maar ons gee om! Want ons wil die uitdrukking op sy gesig sien as ons hom vertel dat sy seun Jorge, wat 16 was toe hy hom laas gesien het, se naam nou Nadia is. En dat Nadia, inderdaad, 100% volledig vrou is. Dat sy met haar DD-borste (wat sy graag vir almal wys), haar FF-persoonlikheid, haar glamorous uitrustings, haar obsessiewe rookgewoontes en haar skril-histeriese lag ses miljoen Britse televisiekykers oorrompel het - want dít is hoeveel mense vir haar gestem het om die afgelope week loshande, as die gewildste deelnemer ooit, die vyfde Big Brother-reeks te wen.
"Juffrou" sê Jose Luis Corte Leodoro waar ons hom opspoor in 'n klein dorpie op die grens van Botswana, waar hy rakke pak vir 'n lewe, "ons sal verkies as jy die tydskrif koop vóór jy dit lees."
Maar kyk dan hier!
Hy kyk weer na die foto, en weer, en sê uiteindelik trots "Sy's baie mooi. Nadia. Die mooiste vrou in ons familie!"
Hy maak 'n bottel sjampanje oop. "Ons wou altyd 'n dogter gehad het."

Tog, ten spyte daarvan dat 'n herontmoeting topklas tabloid-voer sou wees, is dit nie vir Nadia 'n gegewe nie. Luis was immers nie altyd No. 1 Pa Van Die Jaar nie.
Oor haar oorwinning is sy verheug. Nie soseer oor die prysgeld nie, maar oor die nasie haar aanvaar. As 'n vrou. En nou hoop sy om haar droomman te ontmoet, sodat sy 'n groot wit troue kan hou.
Haar elf huismaats was deurgaans onbewus van haar geheim. Victor was wel skepties oor haar vierkantige ken. "Daar's twee goed wat jy van die maan kan sien," het hy gesê, "die Groot Muur van China. En Nadia se kakebeen."

(Klets - Augustus 2004)

Stink Salami?

London Underground probeer altyd hul tienduisend reëls op humoristiese ons-vra-mooi plakkate uitbeeld. Vir lank was daar die Love Is… reeks. (Daai kaal seuntjie en dogtertjie, onthou?) Love Is… To Move Down the Carriage. En so. Die afgelope maand moes hulle toe 'n reeks plakkate wat (glo) oor die £100,000 gekos het om te vervaardig verwyder omdat dit elke Italianer wat dit gesien het sielsongelukkig gemaak het. Die advertensie wys 'n man wat soos 'n slagter lyk ('n Italiaanse slagter, se hulle) wat tussen 'n klomp hamme en salamis op die tube sit. Don't Eat Smelly Food is die boodskap. Julle tas ons erfenis aan, kla die italianers. Op een salami kan jy duidelik 'n bekende vervaardiger se naam sien.

Behalwe dit - as iemand met 'n moerse parma ham voor my gaan sit, gaan ek emmersvol kwyl van die lus. Salamis en hamme stink nie. Ook nie noodwendig mense wat dit eet nie. Dis die kerrie-eters wat pong. Van al die chilli en garlic en die wie-weet-wat wat so skerp ruik dat jy self in 'n oranje vetterige sweet wil uitslaan. Miskien lyk 'n tradisionele salami-eter net meer polities korrek op 'n plakkaat as 'n tradisionele kerrie-eter.

Stink kos is in elk geval nie die grootste probleem op die tube nie. Op London Underground se webblad kon mense stem vir wat hulle beskou as die mees irriterende gewoontes van mede-passasiers. Om op die trein te klim voor ander passasiers afgeklim het, het verreweg die meeste stemme gekry. Mense wat op die linkerkant staan (waar hulle veronderstel is om geweldadig te loop) was ook hoog op die lys. En, vreemd genoeg, mense wat lyk of hulle 'n trekklavier by die huis het, het dubbeld soveel stemme gekry as mense wat stink kos eet.
Julle het dit nog lekker hier in Londen, sê hulle elders op die blad. Julle dink byvoorbeeld die tubes is vol, maar in Tokyo word party mense betaal om meer passasiers op die treine te druk.
Seker nie lank voor dit hier die werk van die minimum-loners gaan wees nie. Ek meen, ons eet klaar almal rou vis.

(Klets - Augustus 2004)

Die reen in Londen val meestal op my

Die Engelse praat graag oor die weer. Jy sal nog dink dis iets wat hul doen om ongemaklike stiltes te vermy, maar nee. Hulle wil daaroor praat. Onophoudelik.
Nou het ons mos die langste winter in menseheugenis gehad. In hierdie mens se heugenis, in elk geval. Ons het darem vier dae sonskyn gehad. (Waarop almal wat nog hulle tone kan sien, gedink het dis verpligtend om hulle deurskynende, drillerige lywe vir die wereld te wys.)
En tussendeur het dit gebliksem en gedonder vir die vale. Dit stormreën so, dit lyk of iemand die badwater oor ons uittap. En in 'n stad wat tot stilstand kom in temperature hoër as 30 en laer as vyf, kan jy jou die chaos voorstel.
Wel, nie al die chaos nie. Want hoeveel van julle sou byvoorbeeld raai dat die oorwerkte Victoriaanse dreine nie onder sulke druk kan presteer nie, en dat meer as 'n miljoen ton onbehandelde rioolwater in die Teems geloop het. Derduisende visse het gesneuwel. Wat 'n nare, aaklige dood. Dis soos om jou kop in 'n verstopte toilet te druk en dit daar te hou. (Kry visse konvulsies?)

Die Teems was reeds nie so vars nie. My neef Dirk moes eenkeer 'n hond behandel wat met 'n klein seerplekkie in die Teems gaan speel het, en met 'n etterige wond op die operasietafel geëindig het.

Maar daar is meer as net 'n paar allemintige groot drolle in die drinkwater.
Ek's die afgelope tyd besonder vrolik, en dag toe dis oor die vier son-dae. Of oor ek bedank het. Nee, seg die omgewingsguru's. Dis oor jy so baie water drink as gevolg van jou alewige en allemintige na-dors. Sien, Prozac word deesdae vir so baie mense voorgeskryf dat tekens daarvan in die (behandelde) drinkwater bespeur word.
Maar, lag hulle emosieloos, hulle dink nie dit hou enige nadele in nie.