'Sop vir jou, man!

Een van my gunsteling Seinfeld-episodes is die een waarin 'n kwaai immigrant, met welige snor en swaar aksent, die eienaar van 'n uiters gewilde sop-winkel is. Hy stel soveel irrasionele eise aan sy kliënte, dat hulle hom die "Soup Nazi" noem. Wieookal iets doen wat hom nie geval nie, word dadelik uit sy winkel verban met 'n wysvinger-saluut, en "No soup for you!"

Jerry se raad aan sy vriende was eenvoudig: Bestel net. Moenie uitbrei nie. Moenie kommentaar lewer nie. Moenie vrae vra nie. Moenie komplimente gee nie.

Maar toe vind Elaine dit tog nodig om vir die Soup Nazi te vra of hy weet hoe baie hy na Al Pacino lyk.

"Soos in Scent of a Woman!" sê sy. "Hoo-haaa! Hoo-haaa!"

Dis nice, glimlag die eienaar. "Maar weet jy wat? No soup for you! Come back – one year!"

George maak weer die fout om vir brood te vra.

"Brood is $2 ekstra", sê die eienaar

"$2?" vra George. "Maar almal voor my het verniet brood gekry!"

"Wil jy brood hê? Dis $3!"

"Wat…!?"

"No soup for you!"

As George dan Jerry se sop wil deel, sê Jerry: "Nee. Dis jou eie skuld jy't die reëls ignoreer. Jy kan nie van my verwag om my sop met jou te deel nie."
"Luister na jouself!" sê George histeries.
"Jammer", sê Jerry. "Maar dis hoe dit werk onder 'n Nazi-regime."

En so, voel dit vir my, werk dit as jy 'n Britse paspoort wil hê.

Nie dat ek wil insinueer ons bly onder 'n Nazi-regime nie. Maar dis wel 'n geval van: Bly stil. Staan links. Kry waarvoor jy gekom het. En beweeg aan.

Ek het eintlik glad nie 'n probleem met die sisteem nie. Ek speel graag volgens die reëls (selfs al verander dit die heeltyd). Brittanje is immers steeds veel meer toeganklik as die res van Europa, en ons sou in elk geval nog 'n paar jaar hier rondgehang het. Maar soms, terwyl ek so gedweë vir my sop wag, kan ek nie help om 'n bietjie bitter te raak en die reëls te bevraagteken nie.

Vroeër vanjaar is die immigrasie-wetgewing gewysig sodat dit in die toekoms 'n jaar langer gaan vat voor jy vir Indefinite Leave to Remain kwalifiseer. En gister hoor ek dat jy dalk binnekort twee jaar op 'n permanente verblyfpermit sal moet wees voordat jy vir Britse burgerskap kan kwalifiseer. Dit is dalk net 'n gerug, maar in die afgelope paar jaar het al hierdie tipe gerugte tog realiseer. So, waar die hele proses tot onlangs slegs vyf jaar geduur het, gaan dit voortaan ses jaar vat. En as die nuwe gerugte waar is, kan dit binnekort tot sewe jaar duur.
Die Regering het boonop aangekondig, soos ek verstaan, dat 'n punte-sisteem vanaf volgende jaar gaan geld, en dat die huidige werkspermit-stelsel afgeskaf gaan word. Wat hopelik nie beteken dat almal op werkspermitte na 'n ander stelsel sal moet oorskakel nie. Dit klink baie soos: Nóg 500 pondjies asseblief. Of No soup for you!

Gestel die nuwe gerugte is waar - dan sal Werner teen die tyd wat ons vir Britse burgerskap kwalifiseer reeds 10 jaar in die land wees. (Omdat hy in sy eerste drie jaar nie op 'n werkspermit was nie, tel dit nie. En toe mis ons die afsnypunt vroeër vanjaar met 'n paar maande.)
Wyle Alexander Litvinenko, aan die ander kant, het in 2000 as asielsoeker in Engeland aangekom, en met sy dood was hy alreeds in besit van 'n Britse paspoort. Nie dat ek hóm hoegenaamd beny nie! Dat hy sy laaste maal saam met 'n skollie by Itsu moes geniet - sjym. As hy maar net voor die tyd die plek ge-Google het, sou hy op hierdie resensie van 'n gas afgekom het: "They don't serve real sushi! What a dissapointment! I am Japanese, and trust me this is very far from being a good place to have real Japanese food. Very fancy and modern but it was the worst food I have ever tried!"

Maar om terug te kom by ons lot: Ons kon in die afgelope drie plaaslike verkiesings stem, en Werner is al opgeroep vir Jury duty (wat hy baie geniet het, toegegee). Maar dit tel vir niks. Omdat ons die afsnydatum met 'n paar maande gemis het, het ons weer die maandelange drama gehad om die werkspermit verleng te kry. Dit behels nie net 'n klomp ekstra onkostes nie, dit fnuik ook enige reis-reëlings (met die dat jy tot drie maande voor die werkspermit verval nie 'n Schengen-visa kan kry nie).

Toe lees ek van 'n website (www.vbsi.org.uk) waar hulle mense (veral die wat net-net die afsnydatum gemis het) aanmoedig om petisies te teken en hul Parlementslid te kontak. Ek doen dit toe, net om te sien wat gebeur. En toe skryf hy trug - binne twee dae. Nou wel nie met goeie nuus nie, maar ek was verstom dat mens so vinnig 'n antwoord uit 'n Parlementslid kan kry.

"This is a matter I have already just taken up with the Home Office on behalf of another constituent, and I enclose a copy of the response I received…" skryf hy. "As you can see, the Minister explains the background to this change which I appreciate you will find disappointing."

Talle ander mense het hul harte op die VBSI-webblad uitgestort, waarna Andrew Dismore, 'n Arbeidersparty LP, hulle gesamentlike griewe in die Parlement gelug het. Een 'slagoffer' is ene Nirvani, 'n onderwyser van Suid-Afrika. Sy het ook die afsnydatum vir Indefinite Leave to Remain gemis. Toe sê haar skool dis te laat om weer vir 'n werkspermit aansoek te doen en vir goedkeuring te wag, want hulle wil vooraf weet wie in die nuwe skooljaar op die personeel gaan wees. "Nirvani and her husband left good jobs in South Africa and their children were uprooted. Her husband resigned as a captain in the police force and is now working as a security guard because he cannot join the police here. He would have been able to do so in September when the four years were up."
Sover ek weet mag jy wel werk terwyl jou aansoek hangende is. So ek weet nie eintlik wat die probleem is nie. Klink my haar man is suur omdat hy (uit eie keuse) as 'n sekuriteitswag moet werk.

Die Immigrasie-Minister was nie oortuig deur al die sob-stories nie. En wie kan hom kwalik neem. Dis immers sy turf. Hy kan maak wat hy wil.

(SA Times)