Voor Dana was daar Fanus

"Daar is baie inligting op die kerkalmanak, en so na
die sewende maand ken jy darem al die dominee, die
koster en die orreliste se foonnommers uit jou kop
uit."

http://www.litnet.co.za/cgi-bin/giga.cgi?cmd=cause_dir_news_item&cause_id=1270&news_id=29728&cat_id=173

Schumi op die autobahn

"The seven-time Formula One world champion took over
from his taxi driver in order to make it to the
airport in time for a flight, it has emerged."

http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml?xml=/news/2007/12/11/wschumi111.xml

Koppe gaan rol - letterlik

Deon Maas het eintlik lig daarvan afgekom, as jy dit met hierdie bohaai vergelyk.

Oor Eng Mense (en Heilige Koeie)

Ek het 'n vriendin wat ly aan koumpounofobie: 'n vrees vir knope. Sy sal byvoorbeeld nie 'n hemp met knope dra tensy sy dit oor haar kop kan aantrek nie. Haar ergste nagmerrie, so het sy altyd gesê, is 'n glasbak vol los knope op 'n basaartafel. (Wag tot sy in 'n nou stegie in die Pearly King of Queen vasloop!)

In die pre-Google dae het ons nie geweet daar is iets soos koumpounofobie nie. Ons het net gedink ons vriendin is effens eksentriek en het haar, nadat sy ons daarvan vertel het, vir ten minste 'n maand aanhoudend daaroor geterg.

Eenkeer wou sy R5 by my leen. Toe sit ek dit onder 'n los knoop net om haar reaksie te toets. "F*k jou", sê sy toe, en stamp die knoop met haar elmboog af. "F*k jou gerus!" Sy was beslis nie geammuseerd met my gedrag nie. En nadat ek klaar gegiggel het, het ek self besef my kanse om die Nobelprys vir Vrede te wen is lelik beduiwel.

Al was my vriendin oortuig knope is euwel, moes sy eenvoudig aanvaar dat weinig ander mense 'n probleem daarmee het. Gevolglik, as 'n sekere meisie met 'n trui wat versier was met enorme helderkleurige plastiekknope voor haar in die klas gaan sit het, kon sy nie veel doen nie. Sy kon daarin vaskyk en vir veertig minute tot in haar tone gril. Of sy moes skuif.

So is daar baie ander fobies waarmee mense daagliks agter die skerms worstel. Maar lyk my diegene wat ly aan hexakosioihexekontahexafobie ('n vrees vir die getal 666), dra nie graag hul kruis in stilte nie.

Bykans 'n maand gelede, het Deon Maas in 'n rubriek in Rapport ("Die Deon Maas Blad: 666 is net ‘n syfer") geskryf dat "Satanisme ’n godsdiens is en dat ons Grondwet bepaal dat almal die vryheid het om die godsdiens van hul keuse te beoefen".
'n Week nadat die rubriek verskyn het, het Rapport ongeveer 450 georkestreerde, gedupliseerde briewe ontvang. Uit protes teen die rubriek, het godsdientige groepe (wat gemeen het Maas propageer Satanisme) 'n kuberveldtog begin, waarin gevra is dat die koerant geboikot word. Hulle het ook gedreig om supermarkte wat Rapport verkoop te boikot, en daar was sprake dat hulle ’n afleweringsvoertuig sou kaap en verbrand.

Om die volk se kollektiewe maagwerk onder bedwang te bring, het Rapport se redakteur, Tim du Plessis, besluit om Maas se kort aanstelling by die koerant te beëindig. Volgens Du Plessis was dit in die koerant se kommersiële belang om onder die druk te swig en die rubriek op te skort.

Daardie groep lesers (wat nie eens almal die rubriek gelees het nie) is natuurlik hoogs in hulle noppies, want hulle het gesien wat hulle kan vermag as hulle 'n bietjie hulle kouse optrek en hul stem dikmaak. In die proses het Tim du Plessis baie respek verloor - hoofsaaklik omdat hy aanvanklik die rubriek goedgekeur het, en hom toe nie later by die skrywer geskaar het nie.

Ek begryp dat Tim dalk nie 'n keuse gehad het nie. Sy Naspers-aandele is seker meer werd as sy joernalistieke integriteit. Maar ek kan steeds nie die lesers se absurde reaksie verstaan nie. Hoekom het hulle so oorreageer? Is dit 'n onnatuurlike Vrees vir God?

Indien wel, sou ek dit verstaan – want dit het my aan 'n voorval in my Sub. A-jaar laat dink. Ek het altyd 'n formidabele respek vir gesag gehad. Eendag het die Juffrou ons klas vir 'n kwartier alleen gelos. Almal het eers gefluister, en toe begin rondloop, en uiteindelik begin skree om gehoor te word. Alle hel sou losbars as sy trugkom – dit was gewis.
Toe hoor ek die Juffrou se voetstappe, en seg met perfekte tydsberekening "Bly nou stil, julle!" net toe sy by die klas instap.
Almal het gelag, want hulle het deur my slinkse gatkruiper-plannetjies gesien. Toe roep sy almal om voor die bord te gaan staan, sodat sy elkeen 'n hou met die liniaal kon gee. "Nie jy nie", sê sy toe vir my, "ek het gehoor hoe jy hulle probeer stilmaak het". Ek was nog nooit so spyt om 'n pak slae vry te spring nie. Ek het wel punte gewen by die gesag, maar ek kry nou nog skaam as ek daaraan dink.

Die storie is nie regtig relevant nie, maar ek wonder of dit verklaar hoe hierdie mense oor God voel: dat hulle as Christene voorgetrek gaan word as hulle mense wat anders dink op só 'n manier aanvat?

As hul reaksie nie deur 'n ontsaglike vrees vir God se toorn gedryf is nie, was dit dalk brandgestoot deur 'n heilige vrees vir die hel self (hadefobie)? Want, soos die bergies se kinders (en my vriendin met koumpounofobie) altyd skemeraand gesing het: "Soe, soe dis warm da' – dis warm innie hel."

Dis jammer die rubriek kon nie bloot 'n gesonde debat oor die onderwerp aan die gang kry nie. Dit is tog net iemand se opinie, waarmee niemand hoef saam te stem nie. Wat lesers ook nie besef nie, is dat dit geen maklike taak is om week na week 'n oorspronklike rubriek van 1000 woorde te skryf nie. Veral wat ons weet het Maas 'n paar uur voor sy deadline nog nie 'n idee gehad waaroor om te skryf nie, toe gryp hy sommer 'n nuusberig wat sy oog gevang het, en probeer daarop voortborduur. Sy storie het heel grappig begin. Maar toe het hy nog 850 woorde oor waarin hy 'n oorspronklike-rige idee, op 'n uitdagende manier moet aanbied - want dit is hoekom Rapport hom aangestel het. Op geen stadium het hy Satanisme na 'n aanloklike alternatief laat lyk nie. Maar om 'n punt te maak, gaan 'n rubriek soms iemand omkrap. (Verkieslik nie iemand wat in sy vrye tyd 'n professionele jagter is nie!)

Daar was nog altyd 'n paar taboe-onderwerpe tussen mense wat wil vriende bly: politiek, rugby en godsdiens – hierdie drie; maar die grootste hiervan, blyk dit, is die godsdiens.
En in Maas se geval was dit dalk 'n kwessie van "Niemand vat aan ons godsdiens nie – maar veral nie jý nie!".

So wat sê Maas oor die bohaai?
"Ek kan nie goedkeur wat Tim gedoen het nie, maar ek verstaan dit."
Hoe edel! Dalk omdat hy intussen opgeraap is deur 'n ander Media24-koerant, Sondag, wat "gemik is op 'n groep lesers wat nie deur die bestaande Sondagkoerant Rapport bereik word nie".

En Rapport se reaksie? Hulle gaan vir al hulle lesers What Would Jesus Do-armbandjies vir Kersfees stuur.

(SA Times, Nov. 07)

Cockney weergawe van Onse Vader

Uit die londonpaper:
"Furious councillors stormed out of a meeting when a Pearly Queen read out a cockney version of the Lord's Prayer at a town hall."

HELLO, our china plate up there in ol' Heaven,
Your name is well great and holy, and we respect you, Guv.
We hope we can all 'ave a butcher's at Heaven and be there as soon as possible and we want to make you happy, Guv, and do what you want 'ere on earth, just like what you do in Heaven.
Guv, please give us some Uncle Fred and enough grub and stuff to keep us going today,
and we hope you'll forgive us when we cock things up, just like we're supposed to forgive them who annoy us and do dodgy stuff to us.
There's a lot of dodgy people around, Guv - please don't let us get tempted to do bad things.
Help keep us away from all the nasty, evil stuff, and keep that dodgy Satan away from us, 'cos you're much stronger than 'im.
You're the Boss, God, and will be forever, innit.
Cheers, Amen.

Nog 'n bietjie slaap, nog 'n bietjie sluimer

More4 het verlede week 'n omstrede dokumentêr oor misdaad in Suid-Afrika uitgesaai. Die program, getiteld Murder Most Foul, is aangebied deur die Suid-Afrikaans gebore akteur Antony Sher, en bevat glo (want ek het dit nie self gesien nie) ontstellende tonele wat die geweld in Suid-Afrika uitbeeld. Dit ondersoek ook spesifiek die moord op 'n jong Suid-Afrikaanse akteur, Brett Goldin.
Sher het van Goldin bewus geraak toe laasgenoemde in 2006 in Stratford-upon-Avon in 'n Baxter Teater-produksie sou optree, maar nooit opgedaag het nie, omdat hy kort voor die geselskap se vertrek na Engeland vermoor is. Hy en 'n vriend is ontvoer kort nadat hulle 'n partytjie verlaat het. Hulle lyke is die volgende oggend in Mowbray ontdek: beide was kaal, vasgebind en in die agterkop geskiet.
Sher skryf die afgelope naweek in die Guardian dat Goldin se moord hom diep geraak het, omdat dit netsowel hy kon wees, 40 jaar gelede: 'n jong, ambisieuse Suid-Afrikaanse akteur, oppad na Engeland.
Dit het later 'n obsessie by Sher geraak om agter die motief van die moorde te kom. En hy's saam met sy vriend, Jon Blair, Suid-Afrika toe om dit te gaan ondersoek. (Dit blyk Goldin was bloot op die verkeerde tyd op die verkeerde plek.) Hulle moes uiteindelik vroeër na SA reis as wat hulle beplan het, want daar was sprake dat Denise Goldin, Brett se ma, so erg getraumatiseer was deur sy dood, dat sy dit nie sou oorleef nie. Sher het ook haar man Peter en dogter Samantha ontmoet, en skryf: "They both had the same look in their eyes as Denise: a particular, dark tiredness."
Beide Blair en Sher was destyds aktief betrokke in die stryd teen apartheid, maar albei het gevoel dis nou tyd om iets te sê oor die misdaad-statistiek – soos dat daar 18,500 moorde was in 2006, in vergelyking met 750 in England en Wallis.
Ek het self nie die dokumentêr gesien nie, maar het in 'n hele paar Suid-Afrikaanse blogs daarvan gelees. Die meerderheid van die bloggers se reaksie was iets in die lyn van: ons hou nie van wat ons sien nie, en sou ook nie wou hê ons oorsese vriende moet dit sien nie; tog, ons het afgestomp geraak oor misdaad en, ja, miskien sal so iets ons weer laat wakker skrik.
Ek's verstom dat mense sê hulle is afgestomp. Ek kan regtig nie gewoond raak aan die stories wat ek daagliks lees nie. Lees mense dalk bo-oor dit, omdat hulle andersins sou mal raak as hulle empatie moes toon met elke enkele slagoffer in die koerante? Is mense afgestomp want hulle vermoed hulle beurt kom nog, en dat hulle dán daarmee sal deal?
Dalk. Daardie "particular, dark tiredness" wat Sher in Denise Goldin en haar gesin se oë gesien het, is presies die gevoel wat ek ook kry as ek Suid-Afrikaanse koerante lees. Miskien lees ander mense dit eenvoudig nie meer nie.
Maar as gewone mense afgestomp raak oor die misdaad, hoe kan ons die regering kwalik neem as hulle die probleem ontken?
'n Ander stelling wat 'n hele paar van die bloggers maak, is: ons almal moet/wil iets doen. In die verlede het ons gewag en gepleit en gehoop. Maar mense is gatvol. Almal voel brandgestoot om self iets te doen.
Die dokumentêr was Blair en Sher se "iets". Sal dit 'n verskil maak? Wie weet. Maar ten minste laat dit mense oor die probleem praat.
Die probleem is dat die meeste van ons nie weet waar om te begin of wat om te doen nie. Dalk het ons inspirerende leiers nodig – soos 'n jong Steve Biko – om die regering aan te vat. Of mense wat vir ons kan sê hoe en waar om 'n verskil te maak. Maar is daar genoeg van 'n motivering om vir iets te veg? Of moet ons eerder nog van ons "vryheid" verloor?
In die Guardian skryf 'n 39-jarige Burmese man na die afgelope week se optogte in Rangoon: "I woke up feeling more depressed and less optimistic than I have all week, but I felt it was my duty to carry on protesting. I was frightened, but aren't we all? If everybody hid indoors, nothing will ever change, and we will never be able to draw attention to the hopeless situation our country is facing. I need to stand and be counted."
Ongeveer 3000 mense is tydens die laaste groot optog in Burma in 1988 deur regeringstroepe vermoor toe hulle 'n verandering in die regering geëis het. Wat keer ons?
Baie van ons wat oorsee is sou dalk minder ongeërg wees as ons nie kon staatmaak op 'n alternatiewe paspoort nie. En die mense in Suid-Afrika wat so handjies gevou sit? Dink hulle dis maar net nog 'n gevolg van apartheid wat hulle moet verduur? Dit is dalk, maar dit skeld nie die regering vry van hulle plig om na hulle mense om te sien nie.
Ek was 'n paar weke gelede by die optog wat Act4SA gereël het. Almal wat daardie dag daar was, het begeesterd daar weggegaan. Dit sou lekker wees, maar onprakties, om elke Saterdag in die Strand af te stap. (Zimbabwiërs hou al vir vyf jaar lank op Saterdae 'n vigil buite Zimbabwe House.) Maar daar's derduisende ander projekte om by betrokke te raak, byvoorbeeld Starfish, Habitat for Humanity, ens. – en ek moet tot my skaamte erken ek het eers regtig na die optog begin notisie neem.
Persoonlik voel ek geïnteresseerd om betrokke te raak by Nicro se werk in tronke en met die jeug. Want soos my ma altyd gesê het: as jy al die energie wat jy gebruik om kreatiewe verskonings uit te dink om jou verpligtinge te vermy, in jou skoolwerk sou aanwend, wie weet wat jy kon vermag!
Na Brett Goldin se dood, het die Royal Shakespeare Company (RSC) en die Baxter 'n beurs gestig, sodat 'n jong Suid-Afrikaanse akteur jaarliks Brett se droom kan volg, en na Engeland kan reis vir opleiding by die RSC.
Die eerste ontvanger, Omphile Molusi, het onlangs sy tyd in Stratford voltooi. Sher skryf in die Guardian dat toe Molusi die dokumentêr by die RSC sien, het hy heeltyd sy oë toegehou. Toe Sher hom vra of hy identifiseer met die slagoffers, sê hy: "Nee, nee, met die gangsters. Ek was vir 'n rukkie een van hulle – tot ek die teater ontdek het."

(SA Times, 1 Oct 07)

Eskom boer

Julle ken seker die clip?

Thys Nywerheid het 'n song daarvan gemaak: Skade

A long road to dual nationality

Op 6 November, presies 6 jaar en 6 maande nadat ek in die UK gekom het met 'n 6-maande visa, het ons uiteindelik indefinite leave to remain gekry.
Ek dink nie ek sal uiteindelik meer opgewonde kan wees oor die Britse paspoort as oor hierdie tjap nie.

As jy terloops aan hexakosioihexekontahexaphobia ly, gaan al die sesse jou waarskynlik ontstel. En dis hoekom jy moet bly wees (saam met my) dat daar vier is en nie net drie nie. Al wat boos hieraan was, was my hekse-gekekkel toe ek my paspoort op hierdie bladsy oopmaak.

Burma Protest London

Nelson Mandela statue unveiled in Parliament Square

122 Leadenhall Street

The P&O tower in Leadenhall Street is being demolished from the ground up, as the floors are hung from a beam at the roof level which is supported by the core. It will be replaced by a futuristic Richard Rogers building, dubbed the Cheese Grater.

Oor klippe en glashuise

[Hierdie is n bogstorie van epiese proporsies. Ek pleit sonsteek.]

Ek wil ’n waarskuwing wat Voetstoots van Tonder vroeër vanjaar in hierdie koerant geopper het herhaal: moet op prinse nie vertrou nie. As jy ’n held wil hê, laat dit verkieslik ’n fiktiewe een wees, soos (in Voetstoots se geval) Fritz Deelman of (in myne) Pippie Langkous.

Die ding is, almal probeer jou om elke hoek en draai bevark. Die een oomblik ry jy nog sewe dae te perd, met vier ham-en-kaas toebies en ’n paar hardgekookte eiers, agter jou gunsteling span of speler aan; die volgende oomblik hoor jy die ware verhaal en moet jy druipstert huis toe ry met die wete dat jou kosbare belegging van tyd en emosies minder werd is as ’n Zimbabwiese dollar.

Vir die meeste Suid-Afrikaners is die voorbeeld wat uitstaan bo alle ander die dag toe Hansie sy "oë van Jesus afgehaal" het. Maar die afgelope week alleen was daar die storie met die tennis, waarin dit uit ongereelde weddenskapspatrone geblyk het asof sekere inligting oor ’n tennisspeler se mediese toestand, en gevolglik die waarskynlike uitslag van die wedstryd, voor die tyd versprei is.
Die speler was vermoedelik nie self betrokke nie, maar – en dis die belangrike deel – dis 'n moontlikheid. En iewers in die land moet ’n jong seuntjie nou sy Huisgenoot-plakate van Davydenko van die mure afruk.

Die verneukspul is natuurlik nie beperk tot sport nie. In Julie het ons gehoor hoe mense deur die BBC, ITV, Channel 4 en Five se radio en TV-inbelprogramme mislei is. Dan was daar die dokumentêre programme waarin sekere insidente vir dramatiese effek omgedraai is, of selfs opgemaak is.

Die waarheid het natuurlik nog nooit in die pad van ’n goeie storie gestaan nie. In ’n dokumentêr wat destyds oor Suid-Afrikaners in Londen gemaak is, is Elzabet gevra of sy al dagga gerook het.
"Moenie hierdie uitsaai nie," seg sy toe, "maar ja, ek het al dagga gerook. Een keer in Amsterdam."
Dit is geredigeer tot: "Ek het al dagga gerook."
Die effek was baie beter, natuurlik. Maar die skokgolwe wat deur haar klein tuisdorpie getrek het is legendaries – en die dominee se kinders het ook nog nie weer aangebied om vir haar ’n pakkie van haar ma te bring nie.

Geen van die bogenoemde insidente het my werklik in my siel geruk nie. Maar ek moet erken dat dit wat jaarliks in die Tour de France ontbloot word altyd ’n bietjie van ’n gatslag is.

Ek sal nooit ophou om die Tour te kyk nie. Solank as wat ek Sky+ het en die mense vir wie ek skree (Juan Mauricio en Robbie Hunter) "skoon" is, is dit die beste, skou-spelagtigste, eksentriekste sport op aarde.

Maar as jy vir ’n dag lank saam met derduisende mense vir iemand soos Vinokourov skree omdat hy met knieë wat aan steke hang soos ’n stoomtrein (geborg deur Kazakhstan Railway) verby sy opponente storm en ’n skof wen, in die geloof dat jy een van die ongelooflikste voorbeelde van vasberadenheid aanskou het, net om later te hoor hy’s kort daarna gediskwalifiseer is vir die gebruik van opkikkers, dan voel ’n mens tydelik ontnugter.

Ek is nie Vino se grootste aanhanger nie – hy sal immers nooit die podium haal in die Meneer Joviaal-kompetisie nie – maar mens moet respek hê vir sy vermoëns. Nou (as ons dramaties wil wees), hang daar deur sy eie waansin ’n wolk van suspisie oor sy hele loopbaan.

Ons almal vat kanse, dis net of jy daarmee kan wegkom wat saakmaak – as die hulpmiddels wat jy gebruik ’n stappie voor die toetse is. Wie, inderdaad, het nog nie vir ’n ander ’n vuilstreep getrek om self voor te kom nie?
Ek het in Standard 2 my beste vriendin se breipen gevat, want die kwaaiste juffrou in die skool sou my sweerlik onthoof as ek sou bieg dat ek een van myne verloor het. Maar toe, in my plek, rol my vriendin se kop.
Ek sal nooit die kyk in haar verwarde blou oë vergeet terwyl sy na my twee breipenne staar wat glad nie bymekaar pas nie.

Daar geld natuurlik verskillende toetse vir verskillende mense. Dis goed en wel dat JK Rowling vir Star Wars en Lord of the Rings naboots, en sy mag espressos drink tot die son opkom om haar volgende deadline te haal, maar kaffeine is eers sedert onlangs ’n wettige hulpmiddel in fietsry.

In sekere sporte mag jy ook meer hulpmiddels gebruik as in ander. En in die meeste is daar nie naastenby soveel toetse soos in fietsry nie. Gevolglik is dit dalk een van die skoner sporte – wie weet.

Die gebruik van opkikkers in die Tour de France bestaan al ongeveer sedert die begin van die resies ’n eeu gelede.
Vroeër was dit vermoedelik meer om die pyn te verdoof as enigiets anders, want destyds moes hulle dikwels langer roetes (ongeveer 2500km) oor ’n korter periode (in ses skofte, sommige deur die nag) in een rat aandurf.
In die vroeë 1900's was die hele resies soos iets uit ’n Wile E Cayote en Road Runner cartoon: die bewonderaars het spykers gelos in die pad van hul gunstelinge se teenstanders; baie van die deelnemers het vir ’n deel van die roete op ’n trein gespring of geryloop; en teenstanders het mekaar probeer vergiftig.

Toe dinge te erg raak, wou die organiseerders die resies kanselleer, maar hulle besluit toe eerder om die reëls strenger te maak.

Die roete was later 5 500km lank, met talle nagskofte. Ryers mag nie hulp ontvang het om wiele om te ruil of fietse reg te maak nie. Hulle moes so te sê met drade en stokke wat hulle in die veld opgetel het hulle eie fietse regmaak. Hulle kon eers in die laat 30's fietse met ratte begin gebruik. Stel jouself bietjie voor hoe jy by die Alpe opry met ’n plaasfiets.

Die eise wat aan die ryers gestel is, was geweldig – nie net deur die roete nie, maar ook deur borge en bestuurders. En dit het indirek daartoe gelei dat die Britse ryer, Tom Simpson, in 1967 op Mont Ventoux beswyk het. Deels aan hitte-uitputting, maar ook aan ’n dodelik kombinasie van amfetamines en alkohol.

Dit is toe wat die toetsery in fietsry begin het. En sedertdien word daar onverpoosd vir ’n skoner Tour de France baklei.

So, vir enigeen van julle (belastingontduikers, roofkopie-besitters of straatnaamdiewe) wat iets te sê het oor die sogenaamde "Tour de Farce" – speak to the hand.

(SA Times, 8 Aug.)

Cyanide and Happiness

A view to kill

Iemand het die volgende uittreksel uit Rupert Everett se outobiografie vir een van my kollegas gestuur. As ek 180 grade op my kantoorstoel spin, kyk ek vas in die pub waarna hy verwys (gevolglik probeer ek eerder 360 grade spin):

"There is a grim area of London called Swiss Cottage. In the late seventies it was a kind of dividing line between the centre of the city and its surrounding suburbs. Now it is more or less part of the West End . Its high street is the Finchley Road , which at some point became the main exit from the city to the north, and so Swiss Cottage was cut in half by two dangerous torrents of traffic that left a marooned island in the middle, which was occupied by the Swiss Cottage pub, a rambling mock chalet complete with window boxes, gingham curtains, oak beams and fake chimneys, a gloomy landmark for Londoners returning from the weekend. Its twinkly lamps of fake cheer rise above the flow of tail lights on a Sunday night, and remind one of empty flats, lonely old ladies and imminent death."

Nie geskik vir Harry Potter fans nie

As jy ook nie die boek gaan lees nie, maar wil weet hoe dit eindig, kliek hier.

Ek hoop nie een of anner laaitie in Amerika google "Harry Potter fans" en kom hier uit nie.

Hoeraaaaaaaaa!

Robbie Hunter het vandag die 11e skof van die Tour de France in Montpellier gewen - dis sy (asook Suid-Afrika) se eerste skof-oorwinning, en Barloworld se tweede.
Vermoedelik gaan hy ook die eerste Suid-Afrikaner wees wat die Groen Trui wen.

Ek weet nie hoeveel generasies van Suid-Afrikaners het gedink soiets is onmoontlik nie, maar vandag het alles verander.


[3 Aug: Robbie het toe net-net nie die groen trui gewen nie, maar Team Barloworld het oor die algemeen 'n ongelooflike Tour gehad deur 2 skofte asook die King of the Mountains trui te wen. Juan Mauricio Soler is sekerlik die span se groot hoop om in die toekoms die algehele oorwinning te behaal, en niks sal my gelukkiger maak nie. Hy lyk uiters komieklik op 'n fiets (asof daar 'n afleweringsmandjie voor op sy fiets behoort te wees, volgens een kommentator) en hy's bitterlik skaam, maar bowenal lyk dit of hy meer verras is met sy prestasies as die res van ons.]

Team Barloworld

Juan Mauricio Soler van Barloworld het vandag die 9de skof in die Alpe gewen. Hy's ook tans tweede in die King of the Mountain klassifikasie en, saam met 'n ander Barloworld-ryer, onder die top 5 ryers onder 25.
Robbie Hunter is steeds derde in die punte-afdeling - wat beteken hy't 'n goeie kans om die groen trui te wen.

Tour de France 2007, Stage 1 - London to Canterbury

Robbie Hunter se span voor die Millennium Wheel. Ek het gehoop dis hy in die middel, maar nadat ek al die scars op sy knieë met dié ou s'n vergelyk het, moet ek aanvaar dis iemand anners.

Kyk hier na al die foto's van Team Barloworld.

Allez Tour de France!

You would have had a hard time deciding what to do this past weekend, what with Wimbledon, Live Earth, the British Grand Prix, Henley Regatta and the Tour de France all happening in or near London.
Being spoilt for choice is, of course, what makes this city great. And even though it can take me an hour to decide which cereal to buy, the choice for me this weekend was an easy one. It couldn’t have been anything but the Tour de France. I’ve been watching it on TV for years and, as some of you may know, once you’ve watched a Tour on TV, you’re hooked. It’s probably a good way of learning what it’s all about, but to then experience it in real life, on our doorstep, was a rare opportunity.
It’s a great honour to host the Grand Départ of the Tour de France and London truly pulled it off. The whole weekend was spectacular – helped greatly, perhaps, by the fact that Summer 2007 also fell over those two days.
Watching the Tour in real life usually means hanging around for hours, only to see the cyclists whizz by in two seconds (or less). So the main thing is really to soak up the atmosphere – and, with well over a million spectators travelling to the event, there was plenty.
I was fortunate enough to be let into the village départ (begging will get you everywhere!), which is where you can watch the cyclists as they’re warming up.
Even watching them do all the work can be quite exhausting, so I wandered over to where the VIPs hang out and where the corporate entertaining takes place. Scoffing muffins and slush puppies to recuperate, I caught a contortionist act by two dead ringers for the Cheeky Girls. It would be fair to say I could probably ride the 7.9km time trial prologue route in under nine minutes before I could ever do what they did. It looked positively excruciating.
I never dreamt that I would see the Tour in real life (kidding – of course I did!). Or that, when I finally did, a South African rider (Robbie Hunter) would be leading one of the teams (Team Barloworld). And so, last week, I wrote in a column for this paper that it would be a crying shame if there were no South African flags along the prologue route. But I needn’t have worried. I met a group of Saffas, with a flag, who told me the Union Jacks were far outnumbered by our flag.
Robbie, the first South African to ride and finish the Tour, also mentions this in his online diary, saying: "The other thing that was great was the amount of SA flags flying around the roads.
I heard London was half South African, but now I really believe it.
Let’s hope the support carries on throughout the Tour all the way to Paris."

You can read Robbie’s Tour diary at www.robbiehunter.net.

(SA Times, 9 July 2007)

What would Jesus do?

...as hy moes kies tussen agter-die-scenes toegang tot die Tour de France of die grootste konsert in die wêreld?

Hy sou natuurlik 'n bietjie van albei doen. Want hy kan!

En ek sou ook kon, vermoed ek, maar ek het die Tour de France gekies. En as jy hierdie storie gelees het, sou jy dalk verstaan hoekom. Dit kom daarop neer dat ek werklik nie 'n keuse gehad het nie. Madonna se ma, basies.

'n Paar Tour de France-toevallighede:

Ek het met Elizma, redakteur van die SA Times, se hulp 'n press pass gekry vir die Tour de France. My motivering (vir die organiseerders) was dat ons die eerste keer 'n Suid-Afrikaans-geborgde span in die Tour het, en dat Robbie Hunter 'n inspirasie is vir Suid-Afrikaners, ens.
Ek het intussen probeer om hom in die hande te kry, maar wag nog vir 'n antwoord.
Omdat ek hierdie naweek net gaan Tour de France, moes ek van my Live Earth kaartjies ontslae raak. Die eerste persoon wat op my advertensie reageer het, se naam is Robbie Hunt - wat my aanvanklik effens verwar het.

Ek het ook besluit om 'n langer lens te huur as die kit-lens wat ek het. Ek kry toe 'n plek op die internet, en toe ek dit gaan optel, is dit in die gebou waar die SA Times eers was.

Dit klink miskien nie soooo toevallig nie, maar dit IS.

Laat wiel

As jy my toevallig sou sien terwyl ek tydens, seg maar, die Cape Argus-fietstoer op my Bianchi-resiesfiets verby jou jaag, sal jy dink: híér het ons te doen met ‘n formidabele fietsryer. ‘n Toonbeeld van onstuitbare krag en (bykans) ongelooflike long-kapasiteit. ‘n Inspirasie vir enigeen wat hoop om eendag van hul sywieletjies ontslae te raak.

Ag, ek jok sommer. Jy sal (ongelukkig) presies die teenoorgestelde dink. Wat dalk verklaar hoekom - as ek deesdae my mond oopmaak om te praat - mense kriewelrig raak en flouweg begin beduie, asof hulle wil sê: hoor jy daai kar-alarm wat daar afgaan? Dis myne! En hulle dan uit die voete maak.

Jy sien, vir die afgelope maand of wat het ek net een ding op die brein – die Tour de France wat Londen toe kom. Dis ál waaroor ek praat. Soms dwing ek myself om oor iets anders te gesels, soos die weer (wat my terloops binnekort gaan breek, so swak is ek van die vitamien D-tekort), maar hoofsaaklik is dit net Vive La Tour De France! van die oggend tot die aand. Mense verstaan nie. Hulle kan dit eenvoudig nie bymekaar bring nie. Dis soos as Mike Schutte obsessief sou begin praat oor Swan Lake wat vir die eerste keer in Pretoria opgevoer gaan word.

Ek begryp die reaksie. Ek kon byvoorbeeld nooit verstaan hoekom Kobus Burger, wat jare gelede in die WP-span was, laslappiewerk doen nie. Ek verstaan dit nou nog nie. Ek weet nie eens of dit waar is nie! Laslappiewerk!? Dit kan mos nie ‘reg’ wees nie? Die man is dan ‘n rugbyspeler! Ons verhouding, of die een wat sou kon wees, was dadelik gedoem.

Nou bly ek eerder stil en deel my entoesiasme met mense wat belangstel. (Hallo? Waar ís julle?) Met dié stilswye, het ek skielik ongelooflik baie tyd om te dink. Ek wens ek kon dit produktief gebruik, maar nou dink ek net aan een ding. Wel, twee. Die fantastiese feit dat die Tour de France Londen toe kom (hoera!). En dan: dat die reën dit gaan ruïneer.

Maar ek het tog ook bietjie probeer vasstel waar dit vandaan kom - hierdie obsessie wat kamtig nie by my pas nie. En ek sou verkies as ons dit nie 'n obsessie noem nie, maar eerder 'n onwaarskynlike belangstelling.

Vir my gaan dit glad nie oor die tegniese aspek van fietsry nie. Almal wat Tour de France aanhangers is (en nie noodwendig fietsryers nie) sal dit beaam. Al weet Ouma Stienie (92) byvoorbeeld wie die afgelope paar jaar in die geel trui (of soos sy sou seg "maillot jaune") in Parys (Frankryk) geeïndig het, is dit nie waarom sy saans vasgenael voor die hoogtepunte sit nie. Nee, die meeste van ons volg die Tour as gevolg van Phil Liggett. Hy was jare gelede, en is seker steeds, die aanbieder van die hoogtepunte wat ons saans op M-Net kon sien. Hy't fietsry toeganklik en vermaaklik gemaak vir die leek. Die program was 'n mengsel tussen 'n reisjoernaal en 'n sport-uitsending. Daar was eweveel eksentrieke humor as intense drama.

Phil het deur die jare 'n kultus-figuur geword. Ek kan byvoorbeeld nie aan die Tour dink sonder om sy stem te 'hoor' nie. En as jy kyk hoeveel webbladsye vol "Liggetisms" daar is, is ek nie alleen nie:

"To wear the yellow jersey is to mingle with the gods of cycling."

"He's dancing on his pedals in a most immodest way!"

"... his legs have turned to rubber and his effort reduced to mere survival."

"It's rather like holding back the flood with a little finger."

"He's sitting at the back of the peleton nursing an injury. No word on the specifics of the injury but rumor is he has a boil on the you-know-what."

"Ullrich is pumping those two pistons he calls legs."

"Marco Pantani has crashed and Alex Zulle has followed him in sympathy."

"You can see the fire in Pantani's eyes... If it weren't for the sunglasses you could see the fire in his eyes."

Deur Phil het ons vertroud geraak met hierdie veeleisendste sport in die wêreld. Met 'n roete van 3,000-4,000km, is dit gelykstaande daaraan om verskeie dae 'n week 'n marathon te hardloop, vir drie weke aaneen. Die vertikale afstand wat hulle oor die Alpe en Pirenees klim, is soos om drie keer Everest te klim. Ons het terloops geleer van die etiket binne so 'n resies. En antwoorde vir essensiële vrae gekry soos hoe eet hulle, hoe verlig hulle 'n nood, en so aan.

Dis nie asof ek 'n fietsry-sluiper is wat al die statistiek van die ryers uit my kop ken nie. Wat ek wel weet is dat dit 'n groot jaar vir Suid-Afrika is. Dis die eerste keer dat 'n Suid-Afrikaans-geborgde span, Team Barloworld, deelneem, met Robbie Hunter (verjaardag: 22/04/1977; lengte: 179cm; gewig: 72kg; rustende harttempo: 38-42bpm; maksimum harttempo: 192bpm; gunsteling kar: Porsche 911 Carrera), een van die wêreld se beste sprinters, as kaptein. Behalwe Robbie, sal daar moontlik ook 'n tweede Suid-Afrikaner – John Lee Augustyn – in die span wees.

Robbie was verlede jaar in die span wat Floyd Landis gehelp het om die algehele oorwinning te behaal. (Die oorwinning is terloops hangende, aangesien Landis steeds veg om sy naam skoon te kry na verlede jaar se dwelmskandaal - 'n boek waarin hy sy onskuld aanvoer het pas op die rakke verskyn.)
Hy was ook die eerste Suid-Afrikaner om aan die Tour deel te neem en dit te voltooi. En hopelik word hy vanjaar die eerste een om 'n skof te wen.

Die Tour de France is die grootste toeskouersport in die wêreld. Een van die redes, sekerlik, is omdat honderde publisiteits-voertuie (die "caravan") daagliks 'n uur of wat voor die peloton uitry, en bykans 15 miljoen freebies langs die pad uitdeel.

Londen spandeer baie geld om die openings-naweek (wat bestaan uit 'n kort Prologue, en die eerste skof tussen Londen en Canterbury) die beste ooit te maak – hoofsaaklik as advertensie vir die 2012 Olimpiese Spele. As daar op Saterdag, 7 Julie, minder as 2 miljoen mense langs die Prologue-roete is (waartydens jy elke ryer individueel sal kan sien), sal Ken Livingston dit as 'n mislukking beskou. As ek nie een Suid-Afrikaanse vlag daar sien nie, sal ek dit as 'n godskreiende skande beskou.

(SA Times, 2 July 2007)

Taste of London

Ek het gister onbeskryflik olik gevoel na 'n onvergeetlike dag by Taste of London. Ek dink ek was allergies vir iets in een van die cocktails.
Maar, julle sal bly wees om te hoor, ek het volkome herstel, en geen blywende skade opgedoen nie. Ek dink ook nie die beloftes wat 'n mens in so 'n toestand maak dra enige gewig nie. So ek trek dit terug.

Summer Solstice, Stonehenge

Ek en Ronel wou vanjaar weer die Summer Solstice by Stonehenge vier, maar die keer het ons drie onskuldige mense saamgesleep. Dit was nie heeltemal so indrukwekkend soos ons eerste besoek in 2004 nie, maar was steeds interessant.
Dis asof die mense meer wild en morsig was. Volgens Faan was ons omsingel deur drek. ‘n Kollega van my het dit ook dalk goed opgesom toe sy seg: you mean like man with dog on piece of string?
Die weer was redelik misluk, so ons het net 'n paar foto’s geneem en vroeg gewaai.
Ronel het vir almal kersmusse ingepak want al was dit hoogsomer was dit vrek koud. Oral waar sy geloop het, het mense goed geskree soos: I WANT a Barbie!
Ek dink hierdie foto van Faan en Ronel sal ‘n nice xmas-kaartjie maak. En mag ek julle weer herinner - dis die middel van die somer!

Britain's Got Talent

... is 'n nuwe Simon Cowell/Pop Idol-rige produksie waarin mense (en 'n hele paar freaks) hulle toertjies voor die volk en drie beoordelaars doen. Die wenner kry £100,000, en die geleentheid om op die Royal Variety Performance (voor Her Maj) op te tree.

Hier's van die bestes sover:

6-jarige Connie

Paul, wat by Carphone Warehouse werk

Damon en Michael Jackson se duet

London Naked Bike Ride 2007

Ongeveer 700 mense het Saterdag aan Londen se vierde World Naked Bike Ride deelgeneem. Dis 'n jaarlikse protes teen olie-afhanklikheid, waartydens (oorwegend naak) fietsryers 'n roete van ongeveer 6km deur die stad volg, en in die proses 'n hele paar verboureerde toeskouers agterlaat.





Die res van my foto's is hier...

2012

Maandag is die nuwe logo van die Londen 2012 Olimpiese Spele bekendgestel:



Natuurlik haat almal dit. Daar's reeds iewers 'n petisie met ongeveer 50,000 name op wat versoek dat 'n nuwe logo geskep word.

Die volgende twee opmerkings (albei was in die Metro, dink ek) som basies op wat die meeste mense dink:

You can't polish a turd, but why not spend £400,000 trying

What's Lisa Simpson doing to that poor man?

Die Londen 2012 organiseerders moes ook 'n video clip van hulle website verwyder, nadat 17 mense epileptiese aanvalle gekry het terwyl hulle daarna gekyk het.

The Zimmers

The Zimmers was Maandag nr 26 in die UK Charts met hierdie song van The Who.

Lees hier meer oor hulle.

'n Vinnige opsomming van alles wat in Mei gebeur het

Party Frouens het meer Issues as Ander

Dis nie algemene kennis nie, maar ek het (lank gelede) een Saterdagmiddag hier in Engeland vir Dozi ge-stalk. Dit was nadat ek hom die eerste keer hoor sing het - spesifiek die Zoeloe-weergawe van Jantjie kom huis toe.
Ek was geweldig homesick daai tyd, en ek dink hy het eenvoudig op daardie oomblik alles voorgestel wat ek van Suid-Afrika gemis het.
Sedertdien dink ek nog altyd hy's cool. En niemand kon my anders oortuig nie.

Dis nou tot ek hierdie berig gelees het. Ek weet nie hoe waar dit is nie, maar Dozi het glo die volgende vir een of ander flerrie op 'n plakaat geskryf: "Liewe, liewe, liewe Zonique. Jy mag maar my meisie wees, en dan later my Frou (sic)."

En nét daar verander my opinie oor hom. Hoe absoluut ongelooflik teleurstellend. In hierdie twee sinne, doen hy net mooi NIKS reg nie.
Dit het my laat dink aan my eerste verhouding wat gesneuwel het nog voor dit begin het.
Een Dinsdag by Kinderkrans het 'n seuntjie 'n brief in my hand gestop en gesê dis van 'n ander seuntjie, wat toevallig al die vorige naweek by kleureatletiek laat weet het wat sy intensies is. So ek het geweet wat daarin staan, maar het gewag tot ons terug was by die koshuis voor ek die brief eenkant gaan lees het. Dit was baie opwindend, natuurlik. Alles was perfek. Die papier het hy vermoedelik uit 'n skryfblok van sy suster gesteel, en die spray by sy pa.
Maar, ai. Die eerste sin. Waarin hy my vra om te 'case'.
'Case'?!
Hoekom ek? dag ek. Ek meen, hoekom moes dit SO met my gebeur? Hoe moeilik is dit om kys te spel? Of hoekom kon ek die relatief klein oortreding nie oorsien nie?
Ag, dis beter so. As dit uitgewerk het, was ek dalk nou 'n enkelmoeder iewers op die platteland, wat moes spaar vir my eersteling se Matriekafskeidsrok.

Maar, om terug te kom by Dozi. Ek (en die liewe, liewe, liewe Zonique) is nie die enigstes wat al agter hom aangeloop het nie.
Ons vriend Kobus het ook een aand na 'n konsert in Bloemfontein vir Dozi by die bar opgesoek.
Dozi, seg hy, ek laaik jou musiek baie. Kan ek in jou band speel?
Watse instrument speel jy? vra Dozi.
Blokfluit, sê Kobus.
O, sê Dozi. En watse songs ken jy?
Kom alle getroues, sê Kobus. En daai liedjie van die perd.

Jedzcie, pijcie i popuszczajcie pasa

Oftewel: Eet, drink en maak los jou belt, soos die Pole sou seg, want deesdae het hulle selfs hul eie rak in al wat 'n supermark is.
(En ons was opgewonde om rooibostee en Mrs Balls in 'n winkel te sien.)



Met die kan niemand meer die massiewe Poolse immigrasie ontken nie. Toe die advertensies vir Poolse produkte 'n paar jaar gelede begin verskyn het, het mense (Britte, meen ek) dikwels die "Polish" verwysing op advertensieborde buite winkels met skoenpolitoer verwar. ("Wat bedoel hulle met Skoenpolitoer Kafee binne?") Lankal nie meer nie. Deesdae is die Pole amper soos die VK se vyfde nasie. Hulle is so gretig om te integreer, dat hulle selfs onlangs hulle eie tartan in Skotland gekry het. En dit sal seker ook nie lank wees voor die Britte gaan maak of hulle self beetsop uitgedink het nie.

Ingelegde Poolse kos word al lankal in kafees verkoop, maar niemand (behalwe Pole) het 'n idee gehad wat dit is nie. Die worsies, ja. Die's ons al moeg voor. Maar ons het by die ingelegde bottels verbygehou. Die prentjies lyk meestal soos afval, sien. So jy kan nie daarop gaan nie. Maar nou dat dit in Sainsbury's te koop is, het alles vertalings by. Dit IS, blyk dit, meestal afval. Maar dit het mooi, aptytlike, name soos Hunter's stew, en so.

Die Britte was aanvanklik bang vir al die immigrante. Nou, vermoed ek, weet hulle nie hoe hulle voorheen sonder hulle klaargekom het nie.

120A

Hier's (ongeveer 80% van) die mense saam met wie ons die afgelope paar jaar 'n huis gedeel het.
Sommige was net daar vir twee weke. Ander vir twee jaar.



Vlnr: Andre, Janine, Audrey, John, Christiaan, Conrad, John, Werner Z., Christiaan, Ella, Janine, Helen, Lauren, Greg, Lisette, Sarah, Jason, Steve, Michelle, Tania, ek, Werrie, Tamara, Werner Z., Yolandie, Flippie, Werner Z., Anne (wat nie daar gebly het nie, maar wel baie op die bank geslaap het), Alice, Greg, John, Wium, ek, Greg, Corey, Anne, Tamara, Steve, Michelle, Tim, ek, Werner, Stephan, Werrie, Andre, Audrey, Tamara, John, Greg, Shane, Helen, Brad, Nadine, Christiaan, Janine, ek, Andre, Stephan, Werrie.

Ons boor vooruit

Ons deelhuis-dae is mos nou uiteindelik iets van die verlede. Dit gaan baie goed in die nuwe plek. Ons het 'interessante' bure. En selfs 'n spit om goeters op te braai. Kyk:

Vat jou shots soos 'n prins

Ek het 'n jaar of wat gelede een Saterdagmiddag vir 'n vriend van ons die restaurant gaan wys waar Werner werk. Ons was lekker flou, want ons het heeldag in die stad rondgeloop. (Ag, ek's eintlik permanent lewensmoeg. Maar mense wil altyd redes hê.) Elk geval, net voor ons weer daar weg is, het die barman vir ons sy signature drink, Crackshot Baby, gegee. Of Crack Baby shot. Ek kan nie die naam onthou nie. Ek onthou wel die nul-tot-honderd-in-30-sekondes effek daarvan. Want in plaas daarvan om huistoe te gaan en te gaan slaap, was ons dadelik ongelooflik lus vir 'n verskriklike partytjie.

Die barman werk deesdae by Boujis, 'n klub waar die jong prinse graag uithang. Die dag waarop hierdie storie in al die koerante was, kry ons hom toevallig in die stad en, ja, dis hy wat vir die gemors verantwoordelik was.

Die koerante was gaaf genoeg om die resep te publiseer. Probeer dit gerus by die huis, maats: vodka, passion fruit, Chambord en champagne.

Byskrif by ‘n Bruidspaar van die Jaar foto in Die Burger

Sy sê: My liefde, my lewe, my jy. Wat jy vir my doen, is wat ek altyd wou hê. Liefde, vreugde, ’n eenheid van twee. Hy sê: Waarom eet, drink en leef ’n mens? Want anders gaan jy dood van honger, dors en eensaamheid. My bord is vol, my beker loop oor en my hart prut van liefde.

As jy hier na hulle foto kyk (nr 3), kan jy aan die gepynigde uitdrukking op "my jy" se gesig sien, dat 'n hart wat van liefde prut nie noodwendig 'n aangename ervaring is nie.

Moenie vra nie

Daar's 'n groot moontlikheid dat julle gaan begin dink ek's die SA Times se deelhuis-korrespondent as ek nog een storie oor die onderwerp skryf. Maar ek is al erger dinge genoem, so ek gebruik graag die geleentheid om vir oulaas iets daaroor te sê.

Ek en Werner het albei vir minstens ses jaar in deelhuise gebly. Ons het selfs op verskillende tye in dieselfde huis gebly, en uiteindelik ook daar ontmoet. As alles volgens plan verloop gaan ons binnekort uittrek, wat beteken die einde van 'n era het aangebreek. Noodwendig dink ek nou oor wat, indien enigiets, ek in die tydperk geleer het – soos wat 'n mens maar doen voor die volgende fase aanbreek. Ek het dit gedoen toe ek my Mary Jane-skoene en bobby socks vir oulaas uitgetrek het aan die einde van my kleuterskool-loopbaan. Weer op my laaste dag in die laerskool. Aan die einde van matriek. Na my laaste her op universiteit. En nou.

Een ding wat 'n mens gou in deelhuise agterkom, en seker ewe vinnig vergeet as jy eers daar uit is, is dat ons op 'n sekere, eienaardige manier met mekaar kommunikeer en dat retoriese vrae spesifiek 'n groot rol daarin speel. Dis nie iets wat 'n geweldige indruk op enigiemand hoef te maak nie, en iets wat my sekerlik sou ontgaan as die volgende insident my nie daaroor laat dink het nie:

In my vorige rubriek (SA Times, 7 Februarie) het ek reageer op 'n berig wat uitsluitlik oor die slegte gedrag van jong Suid-Afrikaners gehandel het. Ek het onder andere gewonder: "… wie is hierdie Charl Vinger-op-die-Pols van Rooyen wat hom met soveel gesag oor die jong Suid-Afrikaners uitlaat?"

Dit was, volgens my, eintlik 'n retoriese vraag. Maar toe kontak Charl my nou die dag, en sê: "Ék is Charl van Rooyen. Maar wie is jy?" Hy het glo vir Valentynsdag 'n uitknipsel van die rubriek, tesame met die boodskap "Iemand hou van jou" in die pos gekry.

Nadat ons toe 'n bietjie familie uitgelê het, vra hy of die kwetsende aanmerkings wat ek oor hom gemaak het regtig nodig was. Dít was natuurlik ook 'n retoriese vraag, want ons weet mos dit was, streng gesproke, onnodig. En dit is presies wat ek toe erken. "Dit was onnodig", sê ek. "Ek erken dit." Want ek het mos eintlik 'n probleem met die eensydige beriggewing gehad. Ek is jammer dit het aanstoot gegee, sê ek toe, maar dis 'n rubriek – mense kan seerkry.

Dis ongeveer toe (dink ek) wat ek begin wonder oor die rol wat retoriese vrae in ons lewens speel. Enigiemand wat al deur hulle werk op 'n Persoonlike Ontwikkeling Deel 1 (Kommunikasievaardighede) kursus gestuur is, behoort te weet dis nie altyd goeie kommunikasie om retoriese vrae te vra nie. Natuurlik wil jy nie altyd 'n antwoord hê nie, maar retoriese vrae beteken dikwels jy insinueer goed wat mense verkeerd kan opvryf - selfs, of veral, as dit waar is. Dis beter om vrae te vra wat antwoorde verg. Dis die volwasse ding om te doen.

Deelhuis-gesprekke floreer op retoriese vrae. In ander omstandighede gebruik mense soms post-it notes om hul griewe te lug. Maar retoriese vrae is meer subtiel. Ek bespreek graag 'n paar van die gewildstes, asook die antwoorde wat mense daarop sou kon gee (as dit nie implisiet was nie):

• Wie se skottelgoed is die?

Ek weet dat jy nie regtig omgee wie s'n dit is nie. Jy wil net duidelik maak dat dit nie joune is nie. Wel, ek het die pan gebruik, maar dit behoort nie aan my nie. Dis tog óns pan. En ek sou dit gewas het, maar iemand het 'n vuil mes daarin gesit, en ek kan fisies nie die pan was voordat die mes nie verdwyn nie.

• Kan ek van jou melk leen?

Jy't klaar die prop afgehaal - verwag jy regtig 'n nee vir 'n antwoord? As ek nie hier gesit het nie, sou jy dit in elk geval gebruik het. En dis nie asof jy dit gaan truggee nie, so hoekom wil jy daarvan "leen". Hoekom vra jy nie of jy daarvan kan "kry" nie? Whatever. Help jouself. Ek gebruik in elk geval altyd jou melk vir my Weet-Bix.

• Moet ons die heeltyd Scrubs kyk?
  

Natuurlik nie. Maar niemand anders stel belang in 'n storie waarin moordlustige tamaties die wêreld probeer oorneem nie.

• Sal een van julle 'n slag die vullissakke uitdra?

Een van ons? Jy bedoel seker een van hulle? Ek's seker een van hulle sal, eendag. En daarna is dit weer jou beurt.

• Het iemand daai bier gesien wat in die yskas was?

Watter bier? Na die sesde een kan ek regtig nie meer onthou wát ek gesien het nie.

• Is dit soveel moeite om 'n leë toiletrol in die drom te gooi?
  

Dis minder moeite (en aangenamer) om 'n dubbeldekkerbus wat 370 kilometer op 'n stofpad gery het skoon te lek as om 'n toiletrol om te ruil. Hoekom vra jy?

Ten spyte van al die blootstelling wat deelhuis-bewoners daaraan kry, is dit soms steeds verwarrend om tussen regte en retoriese vrae te onderskei.

Ons het saam met 'n ou gebly wat nooit 'n moordkuil van sy hart gemaak het nie. Hy't verplig gevoel om al sy begeertes en (tot ons spyt) behoeftes met die wêreld te deel. As hy die toilet wou gebruik, moes dit onmiddellik beskikbaar wees – en die hele E17 het gewoonlik geweet wat hy binne die volgende vyf minute móés doen. Dit kan natuurlik 'n probleem afgee as daar net een toilet in die huis is. Eendag het hy weer 'n dringende behoefte gekry terwyl die badkamer beset was. Hy't op en af met die trappe loop en swets, en gesug, en gesweet, en elke paar minute met sy vuis teen die badkamerdeur gehamer.
Hoe lank nog? het hy gebulder. En: Waddehel maak jy daarbinne? En toe, desperaat: Wank jy?
Waarop die seun in die badkamer (gedagtig aan sy meisie se toorn) benoud geantwoord het: Moenie vir Sandra sê nie!

Die vraag waarmee ek steeds sukkel, is menige Brit se gunsteling: You alright?
Waar sal ek begin? dink ek altyd. Maar voor ek kan antwoord, is hulle klaar om die draai, besig om na iemand anders se welstand te verneem. Hoe lank, wonder ek dan, gaan ek nog daarvoor val?

(SA Times, Feb 2007)

Hulle is nie almal so nie (deel 2)

Hierdie storie het 'n bietjie gesuig. In 'n poging om dit meer leesbaar te maak, het ek dit (mbv 'n translation tool) van Nederlands na Engels vertaal, en toe weer van Engels na Nederlands. As daar enigiets in is wat enigiemand enigsins aanstoot gee is dit die tool se skuld, nie myne nie. (PS: Die translation tool werk nie vir Frans 178 opstelle nie - vir die wat dit oorweeg het.)

Lekker lees.


In mijn vorige rubriek reageert ek aan n berig deur Joylene van Wyk wat uitsluitlik oor dat slegte het gedrag van jonge suid-Afrikaners uitwisselt. Ek het onder andere meer gewonde: ... wie zijn hierdie Charl Vinger-op-die-Pols van Rooyen wat hom met soveel gesag oor dat jonge suid-Afrikaners uitdrukt? Dit was eintlik n retoriese vraag. Maar kontak Charl mijn nou die dag, en sê: EK is Charl van Rooyen. Maar wie jy zijn? Omdat blykbaar hy vir Valentynsdag ' n uitknipsel van die rubriek, tesame met ' n en die boodskap "iemand hou van u" wie gekry pos toenam. Ek wilde nog spog met reeds mijn geskenke, maar hy gewild eintlik precies weet of dat vexatious noodzakelijke commentaar regtig was. Nr, sê ek, nie regtig nie. Ek het mos eintlik n probleem heeft met die eensydige het beriggewing, zodat die stekies in sy het rigting seker was oordoen. Maar dis n rubriek - mense zijn mogelijke seerkry. Van dat voorstel is wat zich ek met graagte terugtrekt dat hy saans voor ncampfire het dansen terwyl hy de lade Rey zingt. Verder ek meer gewonde hoe al die media in SA skielik door hom uitgekom het. Hy het beslist nie zelf die storie geskep nie promosie vir doen sy nuwe besigheid, en deze daarna voor enigsins bij verwys onnodig was. (Die storie het begin door n onderwyseres wat van sy het binnen gebly. deelhuise) Maar die paragraaf wat dalk, volgens hom, die het grootste deel van potensiële skade aan sy mogelijke naaminstallatie waren, die volgende waren: de "as dit ek was, sou hulle gedrag de as ek byvoorbeeld (illegitimately) kamers mijn van alleenlikgepla aan hulleonderverhuring het, en hulle nie hulle betaalt het huren nie, wat gevolglik toen mijn planne voor, seg maar `n safari besigheid op dat been bij sou beduiwel het." brengt Scenario van Hierdie was natuurlik dat produk van ' verbeelding-snel n, maar toevallig het die besigheid welke Charl hier, echter, blyplek aan ' de suid-Afrikaners van nmagdom regoor het Verenigd Koninkrijk verskaf heeft. Natuurlik was mogelijk aan ek nie insinueert dat hy illegitimate de onderverhuring huise, as ek nie eens geweet het dat zo er n besigheid nie bestaat, of wat die sy met die onderskeie begrijpen eienaars nie waren. Die eienaars zijn over het algemeen bewus van het dat hulle onderverhuring worden, maar gee nie voor nie huise. Wat ek, echter, nou weet is dat dit n taamlike indrukwekkende besigheid was. Policewoman van Hy't selfs in suid-Afrika heeft wat mense vir die gewerf het deelhuise. Die besighede waarby hy betrokke was het daarom gaat het n volledige pakket aan jongmense verskaf wat wilde op werkvakansies: van visa aan verblyf. Maar Jy is mogelijke sê hulle het die kinders waardoor rokspante losgemaak, en veilige E17 (of waarookal) aflaai ga. Soos Charl van Mense doen jonge suid-Afrikaners n vreselijke kanonnen. De kom Londen van Hulle, dadelik ' n blyplek met al moontlike geriewe, welke huren bekostigbaar is, hulle betaalt ' n over het algemeen kleine deposito, en hulle teken nie n kontrak nie. Maar de as of andere één een snuiter die sitkamerstel gebruik voor brand ervaar bij, zijn dit die persoon wat, echter, die kontrak het Seprobleem geteken. En as die hy nie sy betaalt nie is mogelijke jy hom uitskop de huurt en u skade berekent, of jy zijn mogelijke wag en hopen dat hy mogelijk zout betaal. Ongeag hoe jy daarna kyk, dis het infernal frustreren, en iets waarmee Charl vermoedelik goed wordt bekend. Het paar van Hoekom wie kinders soms zo? Dalk is al dit precies bij maklik. Het land van Hulle verzakt zo hier, deze aanbieding nauwelijks nie aan geen uitdaging. Is deze ook nie onze eie skuld as onze ruimten skep waar skoolverlaters in monsters mogelijke verandering nie zijn? ' het nhuis is soos ' n biggetje broer-Omgewing. Grootmense is mogelijk dit regkry nie want beskaafd bij bly dopgehou van de terwyl hulle 24-uur ' n dag nie, hoekom verwag ons dit van ' kinders van de nschoen, sonder toesig wordt? Ag, en daar altydn gekerm oor die daling van christelikewaarden. Daar nêrens in die Bybel die jy nie me soms bevind, kan soos ' n dominee op Stellenbosch een tijd gesê het, van ' de stapeln wankelende greep van de nlamp maken nie. (Eintlik is mogelijke ek nie van regtig die konteks onthou waarin hy dit gebruik nie, siende dat ek die de vorige aand ' n wankelende greep van ' de stapel van de nlamp moes. maakt) ' het jaar van het npaar gelede ek ' n storie geskryf in welke ek van gekyk het na die - en nadele welke skoolverlatersinhou van Londen vir. Die mense waarmee ek taamlik sprak was verdeeld, maar ek van dink vandag zout waarvan het grootste deel van sê dis verbeteren eert om te gaan swot. Het naakte omdat nou aansienlik meer kompetisievir ongeskoolde arbeid er zijn en mensen precies vir n jaar op die werksvakansievisum kan werken. Maar ek van dink van welk jaar gelede gesê het geld altijd Neels viert: Ek van dink dit is naïef aan dink hij wat hier rondlê of sou van het daggagebruik dit nie waardoor nie huisvest. Ek vir meer as viert jaar in deelhuise saam gebly met baieskoolverlaters. Deze waren over het algemeen mense wat die luukse gegun voor dat weg byster ook huis waren, wat dit, echter, - mense gedoen welke sê ` ek mogelijke môre door mijn pa in ' de stap van het nwerk.' is Die ou die Se pa 10 van sy stoetbeeste moes verkoop, natuurlik n andere één houding. Hy't ook opgemerk dat met die regte waarden en ` n goeie netwerk steunen, waardevolle de ooi van Londen is mogelijk weesas vroeër jare Se diensplig. Dis n tyd waar ouens hulle bietjie kan gaan zakt en grenzen is het mogelijke zout van het test` n kind vestigt ondersoek, maar Reg. van as sy waarden is omhoog, zout hy sterker op dat ander één zijeind. Kunnen jonge mensesoos van Londen vir van de as wat leger is, dan mensen seker sê Charl van Rooyen het n- tipe bomkok opgedoen. Nou van Hy't heeft genoeg van mense wat hulle grense bij de terugkeer van de homtest, en om deze reden hy suid-Afrika. Ek van dink dis tragies dat iemand hier met zo n negatiewe advies van sy eie landsgenote weggaat. Veral omdat ek van welke ervaring teen-oor-gezette het. Ek simpatie met syervaring, maar ek voelt ook hy't dit oor homself gebring. De as hy nie iets van dat gekry nie, sou hy dit TOG nie zo lank vir gedoen nie. Ek van wens hom alle sukses met sy nuwe besigheid in die bos. Dit lyk na ' n keurig vlek (waar, volgens ' n byskrif langs van die foto, selfs die vrouens van dit baie geniet). Ek van hoop ook die bij spyte van al die gemors wat die mense in sy aangevang het huise, sy ambisie het npaar van hullezout inspireert.

Cool tunes

Metro

Verlede week was hierdie storie in die Metro:



Waarop 'n leser gister as volg reageer het:

Hulle is nie almal so nie

Julle het dalk twee weke gelede 'n storie in Beeld of Die Burger gelees oor hoe jong Suid-Afrikaners hier uithaak. In die berig, "Jonges uit SA laat Londen gril", haal die joernalis, Joylene van Wyk, deurgaans vir Charl van Rooyen aan wat beweer "ons kultuur van Christene" is vervang met 'n "losbandige suiplapkultuur waar daar gekyk word met hoeveel skelmstreke weggekom kan word".

Jong Suid-Afrikaners, meen hy, het hul naam "so sleg hier gemaak met hul growwe gedrag, arrogansie en roekeloosheid dat baie Britse maatskappye nie meer kans sien om hulle aan te stel nie". Poolse werkers word glo eerder verkies.

Ag, so hoor ons jaar na jaar dieselfde ou storie. Vervang net "Poolse" met Australiese, Brasiliaanse, Hongaarse, of Romeense.

Ek vermoed Joylene van Wyk is Media24 se nuutste Londen-korrespondent, maar wie is hierdie Charl Vinger-op-die-Pols van Rooyen wat hom met soveel gesag oor die jong Suid-Afrikaners uitlaat? Volgens die berig het hy 'n agentskap genaamd Infinito Travel besit, waardeur jongmense werkvakansies in Londen kon reël. Maar hy's glo so ontnugter deur die jong Suid-Afrikaners se gedrag, dat hy voortaan sy heil as professionele jagter in Suid-Afrika gaan soek. 'n Vinnige Google-soektog sal jou leer hy is (waarskynlik) deesdae die bestuurder van Infinito Safaris, wat jag-uitstappies vir buitelanders reël. En daar, duskant Pretoria, doen hy glo elke aand 'n krygsdans rondom 'n kampvuur nadat hy dawerend Bok van Blerk se song De la Rey gesing het.
Nie? O, jammer. Ek het maar net aangeneem dis wat al die ontnugterde boere deesdae in Pretoria doen.

'n Dag nadat Joylene van Wyk se berig in Die Burger verskyn het, het Van Rooyen ook aan geselsprogramme op Cape Talk en RSG deelgeneem. Ek weet nie of dit oorspronklik 'n Sapa-storie was waarop almal toevallig afgekom het nie, en of die radiostasies Charl se telefoonnommer by Joylene gekry het nie. Dalk het hy sommer self die storie begin om terloops publisiteit vir sy nuwe besigheid te doen. Wie weet.

Wat ek wel wil weet is hoe is dit moontlik dat hy net afskuwelike jong mense hier ontmoet het? Het al die bedagsame en hardwerkende skoolverlaters dan van 1st Contact se dienste gebruik gemaak?
En hoekom is dit vir hom so 'n issue? As dit ek was, sou hulle gedrag my alleenlik gepla het as ek byvoorbeeld (onwettig) kamers aan hulle onderverhuur het, en hulle nie hulle huur betaal het nie, wat gevolglik dan my planne om, seg maar, 'n Safari-besigheid op die been te bring sou beduiwel het. Of soiets.

Dalk dra hy maar net normaalweg die wêreld se probleme op sy skouers, en daarom kan 'n mens hom seker sy stellings vergewe. Waarvoor ek my eintlik vererg het, is Joylene van Wyk se eensydige beriggewing.

Sy haal slegs twee bronne aan. Charl was een. Die ander is 'n naamlose onderwyseres wat reken jongmense maak ons land se naam sleg, want op die moltrein gebruik hulle "die f-woord en spoeg op die platform".

Verder verwys sy ook na 'n jong man wat anoniem wil bly (daar's altyd een!), wat sê groepsdruk in ’n vreemde land is erger as in jou eie land. “Jy drink maar en rook dagga om in te pas.”

Ek wil weet waar kry die joernaliste altyd hierdie Mej. Tiener-tipe persoonlikhede? By Heathrow, oppad huistoe? Of gebruik hulle eenvoudig 'n random quote generator vir stories soos dié? Ek oordryf nie veel as ek sê ek sien hierdie aanhaling elke jaar sedert die ontstaan van News24 op News24 nie. F**, jy hoor dit selfs op KykNet.

Maar ek is self mal daaroor om allerhande wilde stellings te maak. So al dink ek eensydige joernalistiek is onprofessioneel en onverantwoordelik, dink ek tog dit sal gewoon regverdig wees as alle Suid-Afrikaanse koerante voortaan jaarliks 'n variasie op die volgende storie plaas:

LONDEN. Die afgelope vyf jaar het gesoute Suid-Afrikaanse joernaliste hul naam glo so sleg hier gemaak met hul onredelike gedrag en roekelose beriggewing, dat Media24 almal wat hier was bevorder het.

Nadat sy uiteindelik nugter geword het, het 'n jong Suid-Afrikaner gesê sy dink baie joernaliste kom nie net hierheen om te werk nie, maar ook om lewenservaring op te doen. "Maar dink jy hulle leer enigiets? Nee, hulle word te gou deur die lekker lewe ingesluk."

Sy vertel stories wat ’n mens se hare laat regop staan. "Die joernaliste kry gewoonlik 'n drieslaapkamerwoonstel in 'n gegoede buurt soos South Kensington. Maar hulle kan glad nie die vryheid hanteer nie. Hulle kry 'n massiewe toelae om allerhande funksies by te woon, maar mens lees nooit daarvan nie. Hulle verlaat hulle woonstelle alleenlik om Wimbledon-tennis of die Chelsea Blommeskou by te woon. Bewalwe vir die Suid-Afrikaanse sekuriteitswagte met wie hulle noodwendig by hierdie funksies onderhoude voer, beweeg hulle nooit tussen die plebs rond nie."

'n Onderwyseres (of was dit 'n rekenmeester?) wat nie haar naam wou noem nie, sê: "Nie een van hierdie joernaliste betaal huur nie. Gevolglik kan hulle al hulle geld op drank en dwelms blaas."

"Verder", sê sy "is luiheid en onnetheid 'n groot probleem. Hulle stories is beslis wat 'n mens morsige joernalistiek sou noem. Boonop is weinig daarvan oorspronklik. Hulle vertaal net artikels wat in Britse koerante verskyn het, of kry 'n paar aanhalings op die BBC!"

Sy gaan voort: "Ek het nooit gedink ek sal so oor Suid-Afrikaanse joernaliste voel nie. Deesdae sal ek eerder Britse koerante lees in plaas van die k** (jammer, ek kan nie ophou vloek nie!) wat Suid-Afrikaners uit hulle duime suig."

Sy wil graag hulle base by Media24 waarsku: "Julle dink julle doen joernaliste ’n guns, maar eintlik mors julle net geld. Hulle is nie gereed vir die vryheid nie, en het dit waarskynlik ook nie nodig nie."

Haar raad is: "Gee liewer vir hulle 'n woonstel in Seepunt en 'n broadband-konneksie. Dan kan hulle sommer daar die Daily Mail op die Internet lees. Dit sou beter wees as wat hulle vir dae aaneen in ontwerper-sokkies deur 'n massiewe woonstel in South Kensington ronddwaal, terwyl hulle hulle oor die lot van jong Suid-Afrikaners in Londen kwel."

’n Joernalis wat nie haar naam kon noem nie al wou sy (dis moeilik met twee cocktail-worsies in jou kies), sê groepsdruk in ’n vreemde land is erger as in jou eie land. "Daar's soveel funksies om by te woon. En oral kry jy gratis kos en drank. Mens kan nie help om jouself te vergryp nie. Die lewe hier is een groot partytjie. Oester?"

(SA Times, Feb 2007)

Rock on?

Ammal saam

'n Paar Desember-pics

Westminster Abbey was stil.



Maar daar was 'n moerse paartie op Trafalgar Square.



En in Edinburgh.



En, oudergewoonte, agter in ons jaart.

Die Rough Guide oor reisgidse

Ek het onlangs 'n reisgids gekoop. Maar dit sal nie weer gebeur nie.

Reisgidse is dalk goed vir agtergrondinligting of toevallige wenke oor gebruike en tradisies, maar nadat ek deur die gids vir Thailand gewerk het, was ek so paranoïes oor alles wat verkeerd kon loop, dat ek eers op dag drie van my vakansie (ná 'n paar Singha-biere) behoorlik ontspan het.

Ek was oortuig elke tweede Europeër wat naby ons verbygeskuur het wou dwelms in ons rugsakke druk, en dat ons moontlik ons laaste dae saam met kindersmokkelaars en ander torre in 'n Thai-tronk sou deurbring. Dit sou my ook nie verbaas as 'n tuk-tuk (drie-wiel taxi), met 'n I love Farang-plakker op sy truspieëltjie, ons wou ontvoer nie. Dis geen aangename gedagte nie, maar beslis verkieslik bo die ander scenario waarin ek met 'n kombinasie van dengue-koors en maaggriep die vakansie oorwegend op my hurke op 'n Thai-styl toilet deurbring. Ek kon ook voorstel hoe ek hondsdol-troeteldiere met 'n stok van my sou moes weghou, terwyl ek bloedsuiers tussen my tone soek en probeer om nie op pylsterte of giftige slange te trap nie. Dat ek 'n paar ernstige beserings in motorfietsongelukke sou opdoen was 'n gegewe.

My paranoia is aanvanklik verder aangehelp deur die feit dat almal in Thailand só vriendelik is dat dit amper verdag is nie. Toe besef ek dis Londen wat my so maak. Alles word hier vir jou voorgesê. Staan links. Kyk regs. Hier moet jy gedurig jou handsak vasklou (tensy jy 'n terrie is), en word jy konstant deur een van duisende kameras dopgehou. Jy kan niemand vertrou nie en gevolglik nie vir 'n oomblik ontspan nie. (Of is dit net ek?)

Reisgidse is seker spesifiek vir mense wat van sulke plekke af kom, want hulle wil álles weet. Ek het besef ek wil nie. Dit maak my net gespanne. Jy sal dit tog weldra uitvind as dit belangrik is. Gevolglik het ek amper my eerste en enigste reisgids vir die spul jong Amerikaners gee wat, die oomblik toe hulle by ons blyplek aankom, alles by die personeel wou weet. Wat's die nooddiensnommer? Waar kan ons petrol ingooi? Hoe lank vat dit om die wasgoed te laat doen?

'n Groot hoeveelheid inligting in reisgidse (selfs die nuutste uitgawes) is boonop verouderd en irrelevant. Verouderde inligting is vergeefbaar, meestal – die produksie-proses is immers te blameer. Maar dan kry jy byvoorbeeld die volgende onder Algemene Woorde en Frases: "What is this called in Thai?"
Hoekom sou mens iets in Thai wou vra as jy in elk geval nie die antwoord sou verstaan nie?
Hulle moes eerder goed insit soos: "Watter deel van die hoender is dit?" Of: "Waar kan ek toiletpapier kry, want ek wil nie my boude met 'n tuinslang skoonspuit en heeldag met 'n nat broek rondloop nie?"

Die een wenk wat ons lewens sou vergemaklik, was nie in die boek nie: "Laat weet vooraf jou bank jy gaan op vakansie, anders raak hulle paniekerig oor 'n bedrogspul en blok enige verdere onttrekkings." Dis 'n taamlike gesukkel as jy jouself in die middel van die bos, 50 kilometer van die naaste kitsbank, in 'n plek bevind waar kontant koning is.

Dit sou dalk ook help as daar inligting was oor wat jy op reënerige dae kan doen. Ek praat van emmers reën – nie ligte buie nie. Maar dit sal jy ook tog uitvind as jy daar is en dit vir drie dae aaneen reën. Die antwoord is: daar's nie veel wat jy kan doen nie (behalwe om te kla oor die onregverdigheid). Jy sal gelukkig nooit ver van 'n kroeg af wees nie. En die meeste blyplekke het 'n versameling boeke wat ander reisigers daar gelos het, so jy kan vir ure en dae in jou hangmat lê en lees. Dis gewoonlik dan wanneer tyd se rol onbelangrik raak, en jy vergeet watter dag dit is. (Wat verklaar hoekom soveel mense vir maande of jare daar vashaak.)
As jy deur die karige biblioteek gewerk het, kan jy altyd na die naaste groterige dorp toe trek, en elke dag (roof-kopieë van) die nuutste films by een van die talle restaurante kyk, terwyl die mozzies jou voete onder die tafel vreet. As jy hardhorend is, of andersins op die onderskrifte staatmaak, gaan dit 'n onbevredigende ervaring wees. Ek weet nie wie vir die onderskrifte verantwoordelik is nie, maar ek wil weet wat hulle rook. Rocky sal byvoorbeeld kla: "I'm so tired." Dan lees die onderskrif: "I'm constipated."

Hoe langer ons in Thailand was, hoe meer het die reisgids my irriteer, want ek het besef hoe agterdogtig en versigtig dit my maak. Op die ou end was al my verbeeldingrykste vrese (soos gewoonlik) ongegrond. Die enigste wonde wat ek opgedoen het was tydens Thai-massering-sessies.
Ek wens wel hulle het my teen die legendariese Buckets, wat jy vir ongeveer £2 kan koop, gewaarsku – dis 'n sandkasteelemmer waarin hulle, byvoorbeeld, 'n bottel Thai whisky, Coke en Red Bull met ys meng. Ek weet nie of daar iets in die ys was nie, maar ek vermoed ek sou beter voel na 'n motorfietsongeluk, as wat ek die volgende oggend gevoel het toe ons op 'n rowwe see met 'n boot na die buur-eiland moes ry. Nie. Lekker. Nie.

Ek reken die beste reisgids oor Thailand is een waarin jy slegs wenke plaas van mense wat 20 jaar gelede Thailand toe is vir vakansie, en steeds daar bly.
Andersins kan jy alles wat jy wil weet op boodskapborde op die internet kry. Of jy nou wil weet hoe om van Surat Thani tot by Koh Tao te kom, of wil sien wat mense van 'n spesifieke blyplek dink. Al is jou planne hóé ambisieus, daar's altyd mense wat voor jou daar was en dieselfde gedoen het, en pryslose raad soos die volgende kan gee: "Ladies, the dreads you will be tempted to get upon arrival at Khao San Road make you look butt. White girls cannot pull this off, no matter what they think, so please don't try. Of course this is just my opinion, but I know I am not alone. Really, really bugs me."

Reisgidse is dus vir die voëls. (En mense wat nie ure by die werk op die internet kan spandeer nie.)

(SA Times, 24 Januarie 2007)